Jack Keijzer is vmbo-docent aan het Trinitas college in Heerhugowaard. Op 6 april gaat hij met pensioen. Hij kijkt ernaar uit, maar beseft ook dat na het overlijden van zijn 2 zoons zijn pensioen er heel anders uitziet dan hij voor ogen had. “We hebben niets meer dat ons in Nederland houdt.”
17 jaar geleden nam Jacks leven en dat van zijn vrouw een dramatische wending. Op Koninginnedag 2007 komt zijn zoon Pascal op 16-jarige leeftijd om het leven. “Hard gezegd: hij werd vermoord.” Pascal heeft dan al veel problemen. Op school gaat het slecht, hij kampt met depressies. “Later bleek dat hij ADD (Attention Deficiency Disorder) had. Het was voor hem heel moeilijk om zich te concentreren. Hij had structuur nodig, maar de middelbare school is juist heel chaotisch. Al die verschillende vakken, lokalen en docenten waren heel verwarrend. Met ons praatte hij niet over zijn problemen. In plaats daarvan zocht hij vrienden op die drugs gebruikten. Nachtenlang praatte hij wel met hen over zijn problemen. Maar kwam hij wel in een slecht milieu terecht. Waarom Pascal precies is vermoord, weten we niet. De dader zegt er niets over.”
Jack: “We waren een ontzettend hecht en fijn gezin. Er kon en mocht heel veel bij ons thuis. En nu was Pascal overleden. We vroegen ons af: ‘Waar leven we eigenlijk nog voor?’” Het antwoord was al snel: voor hun andere zoon Remy. “Remy had een heel sterke band met Pascal en we beseften al snel: zijn jeugd is kapot. Maar we wilden alles doen om er voor hem toch nog iets van te maken.” Remy leek het verlies goed te hebben verwerkt, tot zijn 20e levensjaar. “In korte tijd verloor hij zijn beste vriend, een goede vriendin en zijn lieve oma. ‘Het was te veel verlies op zo’n jonge leeftijd’, vertelde de therapeut later’. Hij kon het niet aan en stapte uit het leven.”
Weer vragen Jack en zijn vrouw zich af welke waarde het leven voor hen nog heeft. Het dochtertje van hun nicht, een dag voor de dood van Remy geboren, geeft beiden weer wat vreugde. “Wij beschouwen haar stiekem een beetje als ons kleinkind.” Jack vindt ook troost in het schrijven van een boek over het verlies van beide zoons. “Ik was al begonnen met schrijven maar zat vast. Toen Remy overleed, vond ik de kracht om het af te maken. Het helpt me bij het verwerken. We troosten ons ook met de gedachte dat de twee broertjes nu weer samen zijn, in de hemel.”
Een belangrijk onderdeel van Jacks leven is op scholen praten over Pascal. Hij reist er stad en land voor af. De oud-docent staat dan niet met een vingertje te zwaaien. “Ik zeg niet: gebruik geen drugs. Maar ik vertel wel het verhaal van Pascal. En hoe drugs een uitweg kunnen lijken als het slecht met je gaat. Het is dan dood- en doodstil in de klas. ‘Ook jullie komen een keer op een kruispunt in jullie leven’, zeg ik dan. ‘Dan hoop ik dat jullie aan het verhaal van Pascal denken en de juiste keuze maken.’”
Jack vertelt Pascals verhaal niet alleen voor leerlingen. “Docenten geef ik mee: heb persoonlijke aandacht voor leerlingen. Ik ben ook docent en weet hoe druk het is en hoe groot de klassen zijn. Maar een complimentje, even een praatje maken kost niets en kan zoveel doen voor een leerling die zich niet gezien voelt.”
Ga naar Mijn ABP en log in voor een overzicht van uw pensioen en de keuzes die u kunt maken
Zijn pensioen had hij zich vroeger heel anders voorgesteld. “We waren graag opa en oma geworden. Dan hadden we ons leven vooral rondom onze kinderen en kleinkinderen ingericht. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.” Jack en zijn vrouw willen nu veel van de wereld zien. “We hebben niets dat ons in Nederland houdt. Nu we nog gezond zijn willen we de verre reizen maken waar we vroeger geen tijd of geld voor hadden.”
1 dag na zijn pensionering trekken hij en zijn vrouw al de voordeur achter zich dicht voor een maanden durende rondreis door Frankrijk, Spanje en Griekenland. In oktober volgt een wereldreis die hen naar Mexico, Belize, Azië en Nieuw-Zeeland brengt. “Als je werkt heb je gewoon te weinig tijd om ze te bezoeken. Nu hebben we alle tijd van de wereld.”
Jack verdiepte zich pas een paar jaar geleden in zijn pensioen. Daarvoor interesseerde het hem ‘echt nul komma nul’ geeft hij toe. “Brieven gingen altijd ongeopend de prullenbak in. Tot ik een paar jaar geleden mijn pensioenoverzicht erbij pakte en inlogde op MijnABP. Toen raakte ik helemaal in de war. Ik dacht dat er een fout was gemaakt: mijn pensioenuitkering was hoger dan gedacht. Maar het klopt wel degelijk.”
Hij en zijn vrouw hebben besloten niets meer uit te stellen. “Ik ben gewend om goed na te denken voor ik grote uitgaven deed. Toch nog even sparen, nog even wachten. Maar nu willen we gewoon léven. Dat was ook iets dat Remy ons meegaf en waar we kracht uit putten: ‘Je moet léven, pa’. Dat doen we dus, voor Pascal en Remy.”
Volgend jaar blikken we met Jack terug op het eerste jaar dat hij met pensioen was.
