In de serie ‘Hoezo Geraniums?’ komen gepensioneerden aan het woord die niet achter de geraniums willen én kunnen zitten. Hoe gaat het ze af om met pensioen te zijn? Hoe ziet hun dagelijks leven eruit? Gerrit Peters is 69 jaar, begon op de lagere technische school (lts) en werd uiteindelijk buitengewoon hoogleraar aan de Technische Universiteit Eindhoven (TU/e). Nu is hij vrijwilliger bij Staatsbosbeheer en bij openluchtmuseum De Locht. “We bouwen niet alleen maar een tentoonstelling. Vrijwilligers steunen en helpen elkaar. Zo bouwen we ook aan een vertrouwde omgeving voor anderen.”
Door reologie begrijpen we materialen beter en kunnen we hierdoor de levensduur van producten verlengen en voorkomen dat er iets misgaat met de producten.
Een andere toepassing van het vak is het begrijpen van zachte menselijke weefsels zoals huid, vet en hersenen. Deze kennis is nodig wanneer menselijke lichaamsdelen worden vervangen door stalen of plastic onderdelen. Denk aan een hartklep, heup of schedeldeel. “Daarvan wil je zo goed mogelijk begrijpen hoe het materiaal met het zachte menselijke weefsel werkt. En hoe je dat het beste kan maken.”
Gerrit begon in de midden jaren 90 met verlof te sparen voor zijn pensioen. Dat leverde ongeveer 1.800 uren op, voldoende om 1 jaar eerder te stoppen met werken. Maar dat was niet wat hij voor ogen had. Daarom ging hij in 2017 minder dagen werken tot aan zijn officiële pensioendatum. Zo kon hij betrokken blijven bij interessante projecten. Minder leuke taken zoals de administratie stootte hij af.
Nu hij daadwerkelijk met pensioen is, kriebelt het toch. Een ex-promovendus klopte bij hem aan met vragen over een project. Hier wilde Gerrit wel aan meewerken, maar op voorwaarde dat de uitkomsten van het onderzoek gepubliceerd zouden worden. “Als wetenschapper wil je graag alles wat je doet publiceren. Iedereen moet weten wat voor mooie dingen je tijdens je carrière deed. Of in ieder geval dat hoop ik. De studie is gelukt en we publiceerden een artikel.”
Sinds zijn pensioen kijkt hij anders tegen zingeving aan. “Ik zeg dit in wat zware woorden: ‘als je stopt met werken, ben je op weg naar de dood’. Het werk dat ik belangrijk vind is grotendeels weggevallen. Nu probeer ik voldoening te halen uit andere dingen zoals schilderen, klussen in huis en vrijwilligerswerk.”
Meteen na zijn pensioen ging hij een schildercursus volgen. “Tijdens zo’n cursusmiddag heb ik het schilderij vaak al af. Ik ben een snelle schilder in tegenstelling tot mijn mede-cursisten.” Hij werkte wel langer aan een zelfportret in een pixelstijl. Elke pixel moest de juiste kleur krijgen. Gerrit is trots op het resultaat en stuurde het in voor de beeldend kunstwedstrijd voor amateurs InBeeld 2021.
Tot zijn eigen verbazing selecteerde de jury het schilderij en behaalde hij daarmee de top 10. “De wedstrijd won ik niet. Maar het juryrapport was zeer prettig om te lezen. Ik heb er een goed gevoel aan overgehouden.”
Gerrit werd vrijwilliger bij Staatsbosbeheer na een meewerkdag. “Die dag kwam ik bezweet van de hei af. Hierna vroeg Staatsbosbeheer of ik vrijwilliger wilde worden. Ze hadden natuurlijk gezien hoe hard ik werkte.” In een vaste groep van 5 mannen werkt hij als vrijwilliger. Ze krijgen van Staatsbosbeheer allerlei opdrachten; van de hei opruimen, tot gaas op een houten brug leggen. Ook mogen ze soms een deel van de bomen weghalen, zo krijgt de natuur weer ruimte om te groeien. “Dan hakken en zagen we erop los.”
In de groep zit ook een bioloog. “De bioloog ziet – als het om de natuur gaat - veel meer dan ik. Hij maakt vaak foto’s en vertelt vol enthousiasme over muggen, spinnen, vlinders en andere insecten. Door hem zie ik meer van de natuur dan met mijn eigen ogen. Hij is een echte kenner.”
Ook is Gerrit vrijwilliger bij het openluchtmuseum De Locht in Melderslo. Het museum geeft een inkijkje in het plattelandsleven van vroeger en nu. Daar doet hij allerlei klusjes zoals schilderen, behangen en wat timmerwerk. Hij is ook gewend om met zijn handen te werken, doordat hij zijn schoolcarrière op de lagere technische school begon.
“Het bijzondere aan het museum is dat er veel vrijwilligers terecht kunnen, ook iemand die gehandicapt of arbeidsongeschikt is. We bouwen niet alleen een tentoonstelling. Vrijwilligers steunen en helpen elkaar. Zo bouwen we ook aan een vertrouwde omgeving voor anderen. En dat vind ik mooi.”
Krijgen de geraniums ook bij u geen water? En wilt u uw verhaal met ons delen? Stuur een e-mail naar ingesprekmet@abp.nl. Wie weet nemen wij contact met u op voor een interview. We stemmen het verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van abp.nl.
