Op 2 april is het Wereld Autismedag. In het kader van deze dag gaan we een ochtend op pad met wijk- en motoragent Grace Henriquez (39). Als kleuter wist ze al wat ze later wilde worden: motoragent. Die droom kwam uit. Dat deze stoere motoragent offers moet brengen om dit werk te doen, zie je er aan de buitenkant niet van af. Zij vertelt tijdens een vroege dienst hoe het is om met autisme dit werk te doen. “Ik breng mijn eigen structuur aan in de chaos.”
Het is nog donker buiten als Grace zich op het politiebureau in Utrecht in haar uniform hijst. Haar lange dreadlocks heeft ze met een zwart elastiek bij elkaar gebonden. Ze stapt naast collega Tony de politiebus in en weg zijn ze. Ze hebben vandaag vroege dienst op de noodhulp. Dit betekent dat ze door de meldkamer naar alle meldingen in het centrum van de stad gestuurd kunnen worden.
Op een paar vroege vogels na is het uitgestorven op straat. De politiebus rijdt behendig door de smalle winkelstraten. Als ze bij de bekende Singel aankomen, gebaart Grace haar collega even gas terug te nemen. Tegen de reling van de gracht hangt een oudere vrouw uit te hijgen. Ondanks de ochtendkou draagt ze geen jas. Nadat Grace de vrouw heeft opgezocht in het systeem, schrikt ze. De vrouw blijkt kilometers van huis te zijn. Samen met collega Tony brengt Grace de vrouw naar huis.
“Dit werk is echt mijn passie”, vertelt Grace als we onderweg zijn naar de eerste melding. De onregelmatigheid, de drukte, elke dag is anders en het is snel schakelen tussen verschillende meldingen. “Ik hou ervan, zonder die prikkels raak ik snel verveeld.” Maar er is een keerzijde. “Alles wat ik leuk vind aan dit werk is voor mij extra belastend. Ik heb autisme en heb baat bij structuur en regelmaat. Als ik op de motor rijd, ben ik vaak als eerste ter plaatse. Ik moet dan direct handelen zonder hulp van een collega. Dat vraagt veel van het werkvermogen in mijn hoofd.
Aan het eind van zo’n dienst kan ik helemaal leeg zijn. Ik heb thuis ook een gezin, wil sporten en vrienden zien. Maar ik heb meer tijd nodig om te herstellen van werk dan een collega zonder autisme. Dat betekent dat ik offers moet brengen. Dit werk is een soort topsport voor mij.”
Grace vertelt dat ze een manier vond om structuur te brengen in de chaos van het werk. “Ik werk inmiddels al zo lang bij de politie dat ik elk type melding al eens gehad heb. Die heb ik als computerbestanden opgeslagen in mijn hoofd. Als ik naar een bepaalde melding ga, kan ik het bijbehorende ‘bestand’ toepassen. En hoef ik niet na te denken over wat ik moet doen. Dat helpt mij.”
Tony en Grace komen aan bij de melding. 2 handhavers schakelden hun hulp in voor een vrouw die zonder rijbewijs met een scooter op het fietspad reed. Terwijl Tony het gesprek aangaat, regelt Grace de administratie van de melding. “Ik merk in het werk eigenlijk niet dat Grace autisme heeft”, zegt Tony als ze weer in de bus zitten. “Maar omdat ik het weet, houd ik er rekening mee. Bijvoorbeeld door bij een melding het gesprek te leiden, zodat Grace dat niet hoeft te doen.”
Grace weet nog niet eens zo lang dat ze autisme heeft, sinds 2015 pas. “Dat was een opluchting. Ik voelde me altijd al anders maar kon er nooit de vinger op leggen. Ik hoefde niet meer de hele tijd aangepast gedrag te vertonen. Drukke plaatsen, feestjes: dat is niks voor mij. Nu hoef ik ook niet meer te doen alsof ik het leuk vind.”
Ook op haar werk viel er meer op z’n plek. “Zoals nachtdiensten die me altijd ontzettend veel stress en energie kostten. En evenementen waarop ik helemaal leegliep. Moest ik werken met Koningsdag, dan moest ik daar bij wijze van spreken een week van bijkomen. En dat kan simpelweg niet. Je kunt je niet ziek melden, want je bent niet echt ziek.”
“Nu wist ik waar het vandaan kwam en kon ik dit bespreken met mijn teamleiding. Evenementen en nachtdiensten hoef ik niet meer te doen. Dat helpt enorm. Nu kan ik dit werk blijven doen. Hier ligt echt mijn passie. Ik ben ook autisme ambassadeur, en help teamchefs en andere collega’s met autisme. Daar wil ik in de toekomst meer mee doen.”
De stad is inmiddels ontwaakt en Grace en Tony rijden langs een wirwar aan fietsers door het centrum. Fietsers die ondertussen bellen, krijgen links en rechts een waarschuwing. Snel gaat de telefoon in de jaszak. Tijd voor een bak koffie ‘op het bureau’.
Aan de koffietafel is het een gezellige drukte en de flauwe grappen vliegen over en weer. Grace zit er middenin en glimlacht. “Ik voel totaal geen druk om erbij te zitten; ik vind het wel gezellig. Als ik wat meer rust nodig heb, loop ik weg.” Want al zien de collega’s het niet aan haar, haar autisme is er altijd. “Soms wil ik mijn hoofd eraf schroeven en heel even op iemand anders zetten. Zodat diegene kan ervaren hoe het is om mij te zijn.”
Sinds begin 2021 is er de Autisme Ambassade Politie. Dit is een intern diversiteitsnetwerk binnen de politie, dat ondersteunt in vraagstukken over autisme. Medewerkers met autisme zijn ambassadeurs voor de organisatie. Zij helpen medewerkers en leidinggevenden het maximale uit mensen met autisme te halen. Iedere regionale politie-eenheid heeft tenminste 1 ambassadeur. Ze willen autisme binnen de politie normaliseren.
