Het coronavirus heeft een enorme impact op alle Nederlanders, maar zeker ook op onze ABP-deelnemers, die cruciale beroepen uitoefenen om de maatschappij draaiende te houden. Hoe passen onze leerkrachten, politieagenten en zorgverleners zich aan om in deze crisistijd zo goed mogelijk hun werk te blijven doen? We geven hen de komende weken het woord.
Aflevering 4: Christiaan Keijzer-Broeders, anesthesioloog en opleider in het Radboud Medisch Centrum in Nijmegen
Als de coronacrisis ergens impact heeft, dan is het wel aan de frontlinie waar het virus bestreden wordt: de ziekenhuizen. Christaan Keijzer-Broeders, anesthesioloog en opleider anesthesiologie in het Radboud Medisch Centrum in Nijmegen, kan daarover meepraten. Zijn functie veranderde van de ene op de andere dag. Christiaan zal de dag dat de lockdown werd aangekondigd niet snel vergeten. Na de toespraak van premier Rutte werd duidelijk dat hij zijn functie als opleider voorlopig even niet kon uitoefenen. Voor de anesthesioloog allerminst een reden om stil te gaan zitten. In het ziekenhuis hadden ze zijn kennis en expertise keihard nodig om de groeiende stroom aan coronapatiënten zo goed mogelijk op te vangen.
Bij het Radboud MC moest er in korte tijd veel gebeuren om de zorg aan te passen aan de nieuwe situatie. Het aantal IC-bedden werd verdubbeld. Daarnaast werd een deel van de planbare zorg uitgesteld tot een nader te bepalen later tijdstip. Ook zorgpersoneel moest daar ingezet worden waar de nood het hoogst was. Christiaan is als planner ingezet om mee te helpen om die ingewikkelde logistieke puzzel op te lossen. Gelukkig kon hij beschikken over een jong en enthousiast team van zorgmedewerkers: zijn artsen in opleiding (AIOS). Ook zij hadden door het uitstel van planbare zorg tijd over. Ze boden zich spontaan aan om te helpen waar dat nodig was. Keijzer: ‘We hebben in eerste instantie de ouderejaars ingeroosterd. Ze beschikten over IC-ervaring die we nu goed konden gebruiken.’
Werken in een afgesloten ruimte, extra bescherming en voorzorgsmaatregelen. Coronazorg verloopt via vaste protocollen. Een training vooraf was wel noodzakelijk. Keijzer: ‘Maar ook technisch gezien zijn er nieuwe uitdagingen. Zo moet de beademingsapparatuur anders worden ingesteld.’
De eerstejaars artsen in opleiding weigerden echter aan de zijlijn toe te kijken. Ook zij wilden graag hun steentje bijdragen om hun collega’s in deze extreem drukke tijden bij te staan. Ze konden onder meer aan de slag bij de spoedzorg die uitgevoerd moest worden. Christiaan: ‘Dat vervult me met trots: de toewijding en arbeidsethos die deze jonge mensen laten zien.’
Want zelfs voor zorgverleners die in hun jonge carrière al best wat meegemaakt hebben, is het heftig om in deze situatie te werken. Hoe laat je op een corona-afdeling je menselijke kant als zorgverlener zien met je gezicht zo goed als onherkenbaar door alle gelaatsbescherming? Niet even die hand kunnen vasthouden van die patiënt die het zwaar heeft of het gevecht tegen corona zelfs dreigt te verliezen. Dat is emotioneel zwaar voor zijn collega’s.
Gelukkig praten ze veel onderling met elkaar. Christiaan polst wekelijks meerdere keren via de videochat of telefoon hoe het gaat met zijn collega’s. Ook onderling praten de AIOS veel met elkaar. Die gesprekken op afstand brengen ook bij Christiaan wel een gemis in echt menselijk contact naar boven. Hoe graag had hij op sommige momenten niet even die hand op de schouder van een collega gelegd die het moeilijk heeft? Maar gelukkig krijgt hij ook veel mooie verhalen terug. Verhalen waaruit dankbaarheid naar voren komt dat ze in hun korte loopbaan al zo’n belangrijke bijdrage aan de zorg mogen leveren. Christiaan kan er alleen maar trots op zijn.
