“Toen ik zwanger raakte, schoten mijn gevoelens en gedachten alle kanten op”, vertelt Rachel (28). “Hoe combineer je de zorg voor een klein mensje met twee drukke banen? Zouden we nog tijd overhouden voor onszelf? Nu onze Timo er is, ben ik blij dat Maikel en ik er van tevoren goed over gesproken hebben.”

“Ik ben normaal gesproken vrij nuchter”, vertelt Maikel (30). “Maar toen Rachel zwanger werd, zat ik vaker in mijn gevoel. Dus ik dacht niet echt heel praktisch na. We waren meer aan het dromen. Over een leuke naam en wat onze zoon later zou gaan worden. Totdat ik een collega sprak die net vader was geworden. Hij ging voortaan twee dagen per week werken omdat zijn partner middenin een opleiding zat. Ik investeer nú zodat ik straks ook nog een gelukkige vrouw heb, had hij gezegd. Volgend jaar zien we wel weer.”
 

Waar dan?

“Die woorden zetten me aan het denken. Wat zou het beste voor ons zijn? We hebben allebei een leuke baan. Ik werk als software engineer en Rachel is docent op het vmbo. Maar we willen er ook allebei voor ons kind zijn. En voor elkaar. Daarnaast hebben we natuurlijk onze hobby’s, familie en vrienden. Dus ja, waar ligt dan die balans?”
 

Trial & error

“Die is voor iedereen anders denk ik”, vindt Rachel. “Hoe belangrijk vind je je werk, je liefde, je kind, je vrienden en je hobby’s? Hoe belangrijk vind je persoonlijke ontwikkeling en carrière? Wat ben je bereid te investeren of in te leveren – en voor hoelang? Dat weet je pas na de bevalling denk ik. Daarom ben ik blij dat Maikel en ik samen parttime zijn gaan werken. Zodat we er allebei achter kunnen komen hoe – en of dat voor ons werkt.”

Doorschieten in je papa-rol

“Timo is nu 1,5 jaar en Rachel en ik kunnen de zorg voor hem goed verdelen samen. Het helpt wel dat we een weekagenda hebben want Rachel is best een chaoot”, lacht hij. “Naast werk en zorg voor Timo hebben we ook tijd voor ons eigen leven. Dat gunnen we elkaar. Zodat we niet ongemerkt doorschieten in de mama- of papa-rol. Het voelt goed om naast die rol ook het gevoel te hebben dat je een eigen persoon bent. Dat hebben we allebei echt nodig, hebben we gemerkt.”

Blind door de roze wolk

“Het gaat heus niet altijd perfect”, zegt Rachel. “Toch vullen we elkaar best goed aan als ouders. We staan er echt sámen voor en dat vind ik fijn. En geen van ons heeft het gevoel financieel afhankelijk te zijn van de ander. Achteraf ben ik heel blij dat we erover gepraat hebben toen we nog helder konden nadenken. Voor we op die roze wolk terecht kwamen, zeg maar. Want je word behoorlijk verblind door de liefde voor je kind. En geleefd, door al die nieuwe indrukken. Het is het overigens allemaal waard. We zijn nog steeds dolverliefd op die kleine smurf!”