In de serie ‘Hoezo Geraniums’ komen gepensioneerden aan het woord die niet achter de geraniums willen én kunnen zitten. Hoe gaat het ze af om met pensioen te zijn? Bert Braanker zat bij de marine en reisde de halve wereld over. Sinds zijn pensioen blijft hij dicht bij huis. Als het gaat om de periode voor zijn pensioen én erna, dan zijn dat 2 totaal verschillende werelden. Maar stilzitten is er nog altijd niet bij.
Op zijn 18de reisde Bert Braanker met de trein van Dordrecht naar Den Helder. Hij was net van de middelbare school, wilde economie gaan studeren en had alle tijd om eens een kijkje te gaan nemen bij de marine. Een wervingscampagne van Defensie inclusief een gratis treinkaartje gaf de aanzet om naar dit noordelijke puntje van Noord-Holland af te reizen. “Ik ben toen even blijven plakken en ging kamperen met een aantal personeelsleden van de marine. Dat ‘even plakken’ is 40 jaar geworden.”
Hij had een mooie carrière bij de marine. “Zowel de omgeving als de uitdagingen waren leuk.” Het was ook hard werken, veel studeren en sporten en veel op pad. De langste reis die hij maakte met een schip van de marine duurde ongeveer een jaar. “In het begin hadden mijn vrouw Connie en ik nog geen kinderen. Halverwege die lange reis kon mijn vrouw over komen voor een havenbezoek. Toen we kinderen kregen vond ik het lastiger worden om lang van huis te zijn. Dat is een ervaring die ik deel met veel mensen die bij de marine werken.”
Azië deed hij nooit aan met een schip van de marine. Wel reisde hij naar de noordkust van Afrika, veel landen in Europa – waaronder ook IJsland en Noorwegen met de prachtige fjorden – Noord-Amerika en de noordkust van Zuid-Amerika. Het groepsgevoel op de schepen van de marine noemt Bert een bindende factor. “Dat leerde ik in de eerste 4 weken bij de marine al: dat je het met zijn allen moet doen: samenwerken, samenwerken, samenwerken liep als een rode draad door mijn opleiding.”
Zijn standplaats was eerst Den Helder, vervolgens Vlissingen en daarna Den Haag. Hij verhuisde samen met zijn vrouw terug naar Dordrecht, zijn geboortestad, toen hij in Den Haag ging werken. Sinds zijn pensioen is dit zijn standplaats. Want eenmaal gestopt bij de marine begon zijn 2e carrière.
Bert was 56 jaar en 6 maanden oud toen hij vervroegd kon stoppen met werken. “Dat ik eerder met pensioen kon bij Defensie dan bij andere banen, dat heb ik zeker meegenomen in mijn afweging om bij de marine te blijven. Ook al heb ik er altijd met heel veel plezier gewerkt.”
Vlak voor zijn pensioen kregen Bert en zijn vrouw het aanbod om gratis in een leegstaand pand in het centrum van de stad een instapwinkeltje te beginnen. Na een opknapbeurt van het pandje openden ze hun kunst- en keramiekwinkeltje. Toen aan het einde van 2016 de tijdelijke winkel weer moest stoppen, kochten ze een winkelpandje een paar deuren verderop op de Voorstraat.
“Het is ontzettend leuk om mensen te ontvangen in onze winkel. In het begin waren de verdiensten niet erg hoog, maar dat is gegroeid. We hebben er nu een mooi inkomen aan. En dat terwijl we niet eens zoveel nodig hebben naast mijn pensioen. Het wachtgeld van de marine is voldoende om van rond te komen.”
Maar los van de winkel met de door zijn vrouw gemaakte keramiek, is Bert ook penningmeester bij Ondernemersvereniging Binnenstad Dordrecht. Hij overlegt met de gemeente en met nieuwe organisaties die in de Dordtse binnenstad aan de slag willen. Over dingen als leegstand in de winkelstraat en andere onderwerpen. Zijn rol als penningmeester neemt hij heel serieus: “Ik heb van huis uit meegekregen dat je zuinig moet zijn met geld. Ook als het niet van jezelf
Daarnaast werkt hij nog om de week een dagdeel als vrijwilliger bij een lokale stichting. “Ik werk daar met daklozen en andere mensen die aandacht nodig hebben.” De wereld schreeuwt om vrijwilligers volgens Bert. “Dus dat zou ik anderen willen aanraden: ga aan de slag als vrijwilliger. Eigenlijk ook al voor je met pensioen gaat.”
Foto marineschip: dateert uit 1981 (Bert Braanker zit links vooraan)
