Nadat ze eerst 4 jaar als doktersassistente had gewerkt kwam ze in 1985 in dienst bij de Rijkspolitie Dalfsen als administratief medewerker. Plots had ze meer dan 30 collega’s. Ze voelde zich er thuis. “Je kende elkaar, elkaars partner en je hielp elkaar daar waar nodig. Het voelde als familie, we maakten veel plezier met elkaar maar werkten ook hard. Ik baalde gewoon als het weekend was, zo leuk vond ik het.” In 1991 kozen Margriet en haar toenmalige echtgenoot voor een switch. Hij werd huisman en zorgde voor hun zoon en dochter en zij ging fulltime werken. “Er is me wel een gevraagd of mijn man wel goed bij zijn hoofd was, mensen vonden dat heel raar in die tijd.” Na een echtscheiding in 1998, kreeg ze in 2001 een relatie met haar huidige echtgenoot. Hij werkte bij de politie in Alkmaar.

In juli 2004 begon ze bij de politie Noord-Holland Noord in Alkmaar bij de infodesk. De overgang was groot, van een zelfstandige functie naar werken in teamverband. “Overleggen wanneer je pauze nam, dat was ik niet gewend.” Maar haar leuke collega’s en het feit dat ze kon gaan samenwonen met haar grote liefde maakten veel goed. Voor haar gevoel begon ze helemaal opnieuw. “Ik moest erg wennen aan de hiërarchische cultuur en had ik geen idee welke plaatsen er in onze eenheid lagen, zo sprak ik bijvoorbeeld Heiloo uit als Heino. De nieuwe collega’s moesten ook aan mij wennen. Je hoorde duidelijk dat ik uit het oosten van het land kwam en ik had mijn hart op de tong. Ik was gewend dat je alles tegen iedereen kon zeggen.

In 2006 startte ze in de functie van dreigingsinschatter. Dat heeft ze 12 jaar gedaan. Deze functie was in het leven geroepen na de moord op Pim Fortuyn. Margriet moest aan de hand van informatie inschatten of er sprake was van dreiging voor bepaalde personen. “Geweldig werk maar ook erg intensief. Er is immers sprake van een dreiging en je moet in korte tijd inschatten hoe serieus het is. Je kijkt naar de bedoeling en mogelijkheden van de dreiger maar ook naar de kwetsbaarheid van de bedreigde en diens familie. Je moet heel grondig zijn, maar ook in een paar dagen een inschatting maken zodat er snel maatregelen genomen kunnen worden. Altijd druk op de ketel, zeker als er heel veel informatie is.”

Margriet begon het steeds minder leuk te vinden bij de politie. “Misschien geldt dat voor iedere collega die ouder wordt, maar het was niet meer ‘mijn’ politie.” 5 jaar geleden zei ze tegen haar man dat ze weg wilde bij de politie. Hij zei: ‘Je kunt nu ergens anders aan de slag gaan en tot 67 doorwerken of hier nog even doorzetten en met 60 stoppen.’ “Toen heb ik nog maar even doorgezet.”

2 jaar geleden werd ze voor het eerst ziek. Het begon met longembolie, daarna kreeg ze baarmoederkanker en bij toeval werd ook een voorstadium van borstkanker gevonden. In een jaar werd ze 5 keer geopereerd. “Ik heb nog iedere 3 maanden een controle, maar ben nu schoon. Het zette haar aan het denken. “Het is niet vanzelfsprekend dat je 80 wordt, misschien word ik niet eens 70. Daarom wil ik nú alles uit het leven halen.”

Margriet kon gebruikmaken van de Regeling Vervroegde Uittreding. Vooraf had ze met haar man in MijnABP gekeken of eerder stoppen financieel mogelijk was. “Hij houdt alle inkomsten en uitgaven keurig bij in een Excel sheet. Doordat je precies weet wat er uit gaat, weet je ook wat je nodig hebt om lekker te leven. Wij hoeven niet 3 keer per jaar op vakantie en we hoeven geen camper, we zijn het liefst aan het hobbyen thuis. We hebben de afgelopen jaren extra afgelost op onze hypotheek waardoor onze maandlasten lager zijn geworden.” Maar je gaat er nooit op vooruit als je met pensioen gaat. Voor Margriet is de keuze toch gemakkelijk. “Mensen roepen altijd wat pensioen hen kost, maar kijk eens wat het je oplevert! Veel vrije tijd en de vrijheid om zelf te bepalen hoe je die indeelt.”

Ze heeft ontdekt dat ze heel creatief is en haar hobby’s wisselen ieder jaar. Nu tekent en schildert ze digitaal op haar iPad. Eerder heeft ze logo’s ontworpen en apps geprogrammeerd. Haar kennis doet ze op via online platforms zoals Udemy en Skillshare. In hun Castricumse appartement heeft het echtpaar een geluidsstudio ingericht. Hier nemen zij luisterboeken op. “Ik merk dat blijven leren me jong houdt. Ik voel me helemaal geen 60.”

“We hebben geen dromen. We stellen niets meer uit. Dit ís later. Mijn ziekte heeft me doen beseffen dat het niet belangrijk is hoe hard en goed je altijd gewerkt hebt, maar hoe kostbaar de tijd is die je nog rest. Mijn man en ik maken daarin keuzes. Zo staat hier de bel hier altijd uit, zodat mensen niet onverwachts aan de deur staan. Bepaalde ‘vriendschappen’ heb ik ook afgesloten en heel andere zaken worden belangrijk: tijd doorbrengen met mijn liefste, met hem genieten van het leven, samen met onze kinderen en de andere mensen die ons dierbaar zijn.”

In 2024 blikken we met Margriet terug op 1 jaar pensioen. Op de website pluspassie.nl kunt u haar volgen.