‘Wanneer dingen gebeuren waarmee wij het niet eens zijn, maken wij aan ondernemingen duidelijk dat ze daarin verandering moeten aanbrengen. Vaak doen we dat met andere beleggers die op dezelfde lijn zitten. De schandalen rond sjoemelsoftware in dieselauto’s zijn een bekend voorbeeld. Zo hebben wij meerdere keren gesproken met de top van Volkswagen: het bestuur en de Raad van Commissarissen. Het ging ons niet alleen om het schandaal zelf, maar ook over het beloningsbeleid: gedrag wordt uitgelokt met bepaalde prikkels. En we vinden dat het toezicht tekort is geschoten.’

‘Daarnaast zijn we met een aantal fabrikanten in gesprek over de kobaltmijnen in de Democratische Republiek Congo. Kobalt is onmisbaar voor de productie van batterijen voor elektrische auto’s en Congo is de grootste producent van dat metaal. Er is onderzoek waaruit blijkt dat in kobaltmijnen kinderarbeid plaatsvindt. Voor ons is dat onaanvaardbaar. We hebben hierover gesproken met Amnesty International. Er is contact met autofabrikanten en met andere bedrijven. In die contacten uiten wij onze zorgen en vragen we hoe bedrijven denken kinderarbeid te weren. Wij dringen erop aan dat ze zich aansluiten bij internationale initiatieven.’

‘Maar het is niet eenvoudig. Kinderen verdienen vaak niet alleen geld om hun familie bij te staan, maar ook om zelf naar school te kunnen. Onderwijs is officieel gratis in Congo, maar praktisch komt daar niet veel van terecht. Wat breng je dan teweeg als de kinderen niet meer in die mijnen kunnen werken? Dat zijn problemen die wij niet kunnen oplossen. Wel willen we dat bedrijven waarin wij beleggen zich hiervan bewust zijn en naar oplossingen zoeken.’