Begin jaren tachtig, toen ik iets jonger was dan de jeugd nu is, zag de wereld er somber uit. Op het Museumplein en het Malieveld werd gedemonstreerd tegen kernwapens, in de steden vochten krakers en politie met elkaar en de werkloosheid liep onrustbarend hoog op. Zwart was de kleur van de mode. No Future, was de strijdkreet van die generatie. En Doe Maar zong over de Bom.
Als ik de beelden zie en de berichten lees over de jeugd van nu, bekruipt me soms een vergelijkbaar gevoel. Alsof er een deken ligt over wat ze van het leven mogen verwachten.
De woningmarkt zit hopeloos vast. De klimaatcrisis leidt tot een gevoel van machteloosheid. De sociale- en prestatiedruk is hoog. Zo hoog dat één op de drie jonge vrouwen kampt met een burn-out en bijna bezwijkt onder de onbereikbaarheid van het perfecte plaatje.
Het vertrouwen in de overheid en grote instituties brokkelt verder af, grote vraagstukken blijven onopgelost. Maatschappelijke tegenstellingen worden steeds scherper. De kloof tussen stad en platteland, tussen traditie en vernieuwing, tussen mensen die met hun handen en mensen die met hun hoofd werken, lijkt onoverbrugbaar.
Gelukkig zie ik ook een heel ander beeld als ik naar de jeugd van nu kijk. Ik zie initiatief, ondernemingslust. Lef. Ambitie. Grenzeloos optimisme. Zin en plezier. De generatie van nu verstaat de Kunst van het Genieten veel beter dan mijn generatie.
Ze gaan de hele wereld over. Ze nemen tussenjaren en vinden privé minstens zo belangrijk als werk. De meesten leven in het volle besef dat je maar één keer leeft. Dus maak er wat van, nietwaar? En niet morgen, maar nu.
De jeugd van nu is somber en vrolijk, bezorgd en zorgeloos, onzeker en zelfverzekerd, optimistisch en wanhopig… Kortom: er komen nogal tegenstrijdige berichten door.
Dat rechtvaardigt de vraag: hoe gaat het nu écht met die jeugd van ons? Waar dromen ze van?
Hoe kijken ze naar hun leven nu en in de toekomst? En dan doel ik op alle jongeren. Jongeren in stad en dorp. In Ootmarsum en in de Schilderswijk. Jongeren die werken of naar de universiteit gaan en jongeren die een praktijkopleiding volgen. Jongeren die actief bezig zijn met de wereld van de toekomst, en jongeren die dat niet zijn.
Hoe veelkleurig en divers is dat beeld? Waar zit de gemeenschappelijke factor en waar de verschillen? Zijn die werkelijk zo groot? Hoe willen zij het Nederland van de toekomst – hun Nederland - inrichten? Welke thema’s zijn voor hen belangrijk en welke zien wij over het hoofd?
Dat zijn vragen waar ABP heel graag antwoorden op krijgt. Omdat we nu beslissingen nemen die gevolgen hebben voor hun toekomst. Wij willen graag meer inzicht, omdat we nu investeren in het Nederland van later. Omdat we beleid maken voor de lange termijn. En dat beleid gaat niet alleen over de financiële toekomst, maar evengoed over het klimaat. Over solidariteit, over zorg en gezondheid. Over wonen, werken en welzijn. Over ‘brede welvaart’ dus.
Vaak krijgt de pensioensector het verwijt dat de stem van de jongeren onvoldoende gehoord wordt. En daar zit zeker iets in. Pensioen wordt vaak geassocieerd met ouderen. Maar pensioen gaat voor ons net zo goed over jongeren. Die stem moet nadrukkelijker gehoord worden. En daarom gaat ABP de komende twee jaar het land in, op tournee. Om met jongeren van allerlei achtergronden, diepgaande gesprekken aan te gaan. Onder de titel The Future Talks, want het moet natuurlijk wel in het Engels.
Morgen, op dinsdag 19 september, vindt de eerste sessie plaats. Op het Vista-collega in Heerlen, de stad waar ook het hoofdkantoor van ABP gevestigd is. Ik mag het openen en daarna mag ik luisteren. Luisteren naar de stem van de toekomst.
Wie wil dat nou niet?
