Dit jaar bestaat ABP 100 jaar. Om die reden interviewen we 100 deelnemers en andere betrokkenen. De artikelen verschijnen de komende maanden op een speciale website: 100 jaar pensioen van Nederland. Hier leest u het verhaal van Monique Kusters. "Als ik erover nadenk, kijk ik er tegenop om met pensioen te gaan."
De eerste keer dat ik aan pensioen dacht, was ik afleidingsleider van het tweetalig VWO op het Eijkhagen College. Dat is nu ongeveer 6 jaar geleden. Eén van mijn collega’s ging met vervroegd pensioen. Hij was pas 53 of 54, maar hij kon het zich financieel permitteren. Toen ben ik pas gaan nadenken… ‘Dat komt er voor mij ook een keer aan’. Voor die tijd had ook nog nooit iets van informatie over pensioen gelezen of opgevraagd. Ik wist er eigenlijk gewoon helemaal niets vanaf. Mijn man en ik werken allebei parttime in het onderwijs met heel veel plezier. Dan houd je het goed vol. Dan ben je eigenlijk meer bezig met de dagelijkse gang van zaken en niet zoveel met je pensioen. Maar toen mijn collega dus zo vroeg met pensioen ging, dacht ik: Oh, met 53 al eruit? Dan ben ik al helemaal benieuwd naar wanneer ík met pensioen zou kunnen gaan.
Als ik erover nadenk kijk ik er tegenop om met pensioen te gaan. Deze school is namelijk als een tweede huis voor mij. Ik heb een heel groot deel van mijn leven hier doorgebracht. Op mijn 12e begon ik op het Eijkhagen College als leerling. Nu werk ik er al heel wat jaren. Eerst als docent tekenen en handvaardigheid, later gaf ik ook techniekles. En 13 jaar geleden kreeg ik de kans om afdelingsleider te worden. Mijn grootste taak zit nu in het werken met leerlingen waar ‘iets’ mee is. Kinderen die een probleem hebben, iets vervelends meemaken, ruzies onderling of als er problemen met collega’s zijn. Deze dingen probeer ik altijd op te lossen. Dan heb ik veel gesprekken met ouders, collega’s, maar ook met mensen van het ondersteuningsteam dat ervoor zorgt dat het welzijn van de leerlingen goed is.
Ik werk hier elke dag met heel veel plezier. Dat durf ik wel te zeggen. Er is geen enkele dag waarop ik denk ‘alweer naar die school’. Deze school is echt een hobby voor mij. Vooral toen mijn dochter ouder werd, kon ik me meer richten op de school. Op dat moment ben ik ook afdelingsleider geworden en gaf ik niet alleen maar les. Ik ben al zo lang op Eijkhagen, dat ik er tegenop zie als dit er voor mij niet meer is.
Mijn pensioen vergelijk ik soms met een lange, koude winter. Je kunt niet naar buiten en je zit maar wat in huis. Op een school is altijd wat te beleven, daar wordt altijd gelachen, daar lopen altijd vrolijke kinderen rond, dat zal ik dan enorm gaan missen. Ik moet echt een hobby gaan zoeken voor later. Dat zegt mijn man ook regelmatig. Want met lezen, in de tuin werken, het huis poetsen en op vakantie gaan, ga ik het niet redden. Ik zou dan het liefst nog vrijwilligerswerk willen doen op onze school om het een beetje af te bouwen. Bijvoorbeeld rondleidingen geven langs de kunstwerken die hier hangen. Want Eijkhagen heeft een fijne collectie kunst.
Het meest aansprekende en bekende kunstwerk dat op deze school hangt is van Aad de Haas. Het is één van de Kruiswegstaties die vroeger in het oude St. Jozef ziekenhuis van Heerlen hingen. ‘Palmpasen’ hangt op onze school. Aad de Haas woonde hier dichtbij en een paar van zijn kinderen zaten hier op school. Toen ik docent was, nam ik altijd mijn leerlingen mee naar de kunstwerken die hier hangen. Ik kan er echt uren over vertellen. Dus met die rondleidingen als ik met pensioen ben, komt het wel goed!”
Meer verhalen lezen van deelnemers? Ga naar de speciale website 100 jaar Pensioen van Nederland.
