‘Maak gebruik van de arbeidskracht van vitale gepensioneerden.’ Die oproep deed de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) begin dit jaar aan werkgevers en pensioenfondsen. Uit onderzoek van dit adviesorgaan bleek dat het aantal gezonde gepensioneerden de komende 20 jaar fors gaat stijgen. Veel gepensioneerden van ABP kiezen nu al om actief te blijven tijdens hun pensioen. Wat drijft hen om niet ‘achter de geraniums’ te gaan zitten? In de serie ‘Hoezo Geraniums?’ gaan we op zoek naar het antwoord.
Aflevering 1: Rob Broersen.
Alsof hij in een paar weken tijd 10 jaar ouder was geworden. Zo voelde Rob Broersen zich toen hij september vorig jaar afscheid nam als docent van een hbo-instelling en met pensioen ging. Het contrast met zijn werkzame leven was dan ook levensgroot. Toen was hij nog die druk bezette docent waar iedereen een beroep op deed. Eenmaal met pensioen, werd het in een klap stil. ‘Veel mensen gaan er bij voorbaat vanuit dat je als gepensioneerde de behoefte hebt om met rust gelaten te worden.’ Dat terwijl Rob allerminst van plan was om stilletjes zijn oude dag door te brengen. De extra tijd die hem nu gegeven is ziet hij als kans om vol te gaan voor zijn passie: mensen informeren over autisme. ‘Dat zie ik als mijn missie als gepensioneerde.’
Zijn ABP-pensioen bouwde hij op als hbo-docent. Hij is daarnaast ook actief geweest als pedagogisch hulpverlener. ‘Ik heb me altijd verbonden gevoeld met kwetsbare mensen; mensen die af en toe een zetje nodig hebben, maar die tegelijkertijd over enorm veel kwaliteiten beschikken. Maar toen hij ruim 30 jaar geleden in contact kwam met iemand met autisme, ging die verbondenheid verder dan professionele interesse. ‘Ik voelde echt een persoonlijke klik. De directheid en eerlijkheid van die persoon spraken me enorm aan.’
Hij is zich vervolgens in het onderwerp gaan verdiepen en kwam erachter dat autisme meer is dan een handicap. In veel gevallen gaat de beperking gepaard met unieke kwaliteiten: precisie, perfectionisme, kwaliteiten waar ze in bijvoorbeeld de ICT-sector om zitten te springen. Naarmate zijn kennis over autisme toenam, groeide ook de behoefte om die te delen. Naast zijn baan als HBO-docentging hij ging boeken over autisme schrijven, gaf gastlessen en bood zich aan als bezoldigd adviseur voor ouders, hulpverleners en werkgevers.
Nu, als kersverse pensionado, vervult hij die rol nog steeds, maar wel op vrijwillige basis. Dat was voor hem een hele bewuste keuze. ‘Ik neem alleen de klussen aan die ik leuk vind. Zo heb ik afscheid genomen van intensieve begeleidingstrajecten. Ik beperk me nu tot adviesgesprekken.’ Ook waakt hij ervoor dat zijn agenda wordt volgepland. ‘Ik gun mezelf af en toe een vrije ochtend waarin ik rustig kan ontbijten en de krant kan lezen.’
Niets doen tijdens zijn pensioen is echter nooit een optie geweest. Zijn werk om autisme bekend te maken bij het publiek is nog niet gedaan, constateert hij. In de media wordt er nog veel onzin verteld over de beperking. Hij heeft kortom nog een missie te volbrengen. Het bereiken van de pensioengerechtigde gaat hem daarvan niet weerhouden. ‘Je bouwt in je werkzame leven 30 jaar kennis en ervaring op. Het is doodzonde om dat van de ene op de andere dag verloren te laten gaan.’
