Afstand nemen. Ik heb het onlangs zeer bewust een week gedaan. Alleen op de fiets, 500 kilometer van dorp naar dorp. Met een klein tentje en slechts het allernoodzakelijkste in de tas. Ik zal er geen heroïsch verhaal van maken, want ik heb twee keer vanwege plensbuien een hotel moeten nemen. Die kloeke kampeerder die ik dacht te zijn, vond een warme douche en een goed bed toch wel fijn na al die natte kilometers.

Ik maakte de tocht deels om na te denken over het werk, over de rol en positie van ABP. Er was reden voor die professionele bezinning. Het zijn bewogen tijden. Er was veel discussie over de vernieuwing van het stelsel. Discussie die tot onzekerheid leidt onder deelnemers. Er is ook discussie over ons beleggingsbeleid. Dat zou te activistisch zijn, vinden sommigen. Rendement eerst, klinkt het. Alsof het behalen van een goed rendement bij ABP niet op de eerste plaats zou staan.

Hoe dan ook: die discussies lopen soms hoog op. Goed luisteren lijkt steeds meer een opgave. Feiten en argumenten komen niet goed meer over. Emoties nemen de overhand. Dat maakt het soms moeilijk om elkaar te bereiken. Om nog het gemeenschappelijke te vinden. Als pensioenfonds maken we volop onderdeel uit van de samenleving. We vertegenwoordigen veel verschillende groepen. We zijn er voor de werkgevers en voor de deelnemers. Jong en oud, mensen halverwege hun loopbaan, en mensen vlak voor hun pensioen. Iedereen vindt iets, iedereen wil iets anders. En dan heb ik nog niet over de politiek, de wetenschap, de media, de toezichthouders. Hoe breng je al die verschillende meningen en belangen op een evenwichtige manier bij elkaar? Hoe zorg je ervoor dat mensen je keuzes begrijpen? Zelfs als ze het niet met die keuzes eens zijn?

Ergens in de verte – in de verre verte - doet het me een beetje denken aan Oranje. Het beeld van de 18 miljoen bondscoaches. Iedereen vindt er iets van, en iedereen heeft gelijk op zijn eigen wijze. Memphis laten staan. Memphis eruit. Weghorst erin, Weghorst eruit. 4-4-3 of 3-5-2-1. Aanvallender voetballen, de verdediging beter neerzetten. We zijn beter met, nee we zijn beter zonder Frenkie.

Ik zou het niet durven om mezelf met Ronald Koeman te vergelijken. Ik mocht willen dat mensen pensioen net zo interessant vinden als voetbal. Toch zie ik overeenkomsten. Koeman volgt een vaste koers. Hij houdt vast aan zijn eigen opvattingen. Hij laat zich niet gek maken en staat voor wat hij vindt. En soms, als het nodig is flexibel te zijn, is hij flexibel en past hij zijn elftal op enkele punten aan. Dat zie je bij elke succesvolle coach op dit EK. Niet steeds wisselen van systeem.

Vuurvast kiezen voor dezelfde patronen. Dat doen wij ook. We gaan niet mee met de waan van de dag, de roep van de tribune.

En daar is de tweede overeenkomst met Oranje, maar ook met andere teams. Winnen is óók een kwestie van risico’s beperken. Eerst zorgen voor een stevig fundament, de verdediging moet goed staan. En van daaruit aanvallen. Dat laatste is zichtbaar in ons beleid, in de manier waarop wij het geld dat ons is toevertrouwd beleggen. We zoeken het optimum tussen risico en rendement. Niet volop in de aanval, maar gespreid en weldoordacht op basis van een stevig fundament. We maken duidelijke keuzes voor de langere termijn. Want we zijn ervoor nu, maar ook voor de pensioengerechtigde van de toekomst.
En ja, dat is soms saai.
Maar je kunt er behoorlijk ver mee komen.
Kortom, die vergelijking met Oranje is zo vreemd nog niet.

Er is een ding waar ik wel jaloers op ben. En dat is dat Oranje ondanks het soms wat stroperige voetbal en het wat saaie spel, toch een enorm gevoel van saamhorigheid weet te creëren. Naaaar links, naaar rechts!
Daar kun je als pensioenbestuurder alleen maar van dromen.

En het was natuurlijk geen penalty.

Ik wens iedereen een mooie vakantie!