Want dit is de kern van de discussie. Het oude pensioenhuis is onbewoonbaar. Het heeft zijn beste tijd gehad. Het dak lekt, de kozijnen kieren, het schimmelt in de kelder. Het was niet langer rechtvaardig voor de jongere generatie, de generatie de regelmatig van baan wisselt. Het was onhoudbaar voor ouderen, gepensioneerden, omdat we jarenlang niet konden verhogen.
Terugkeren is niet wenselijk. Ook niet als je deelnemers de keuze geeft. Want je kunt niet verwachten dat het huis blijft staan, als je de fundering eronder vandaan haalt.
En het is ook niet nodig. Want er ligt al een glanzende blauwdruk voor een toekomstbestendig stelsel. Een stelsel dat het goede van het oude en het hedendaagse van het nieuwe in zich verenigt. De Wet toekomst pensioenen maakt het stelsel transparanter, individueler, flexibeler en rechtvaardiger voor alle generaties.
Maar het kan alleen als we samen overgaan. Als de fundamentele waarden solidariteit en collectiviteit gehandhaafd blijven. Samen voor elkaar. Samen sta je sterk. In een tijd van toenemende tegenstellingen lijkt me dat een mooie wens voor het nieuwe jaar.