Eerder schreef ik al eens blog over hoe lastig het voor ons is om bepaalde groepen te bereiken. Daarbij gaat het om mensen met een hele kleine beurs, een laag pensioen, mensen die het moeilijk vinden om wijs te worden uit de regelingen. Maar ook mensen met schulden, zoals Cora. Voor hen is het geld aan het eind van de maand een veel grotere bron van zorg dan het geld aan het eind van hun loopbaan. En dat is er door de huidige economische situatie niet beter op geworden.
We moeten en kunnen als fonds niet verwachten dat deze minder goed bereikbare groep naar ons toekomt. Het ontbreekt ze aan tijd, kennis, middelen. Soms speelt wantrouwen in de overheid of instituten zoals ABP, een rol.
We zullen zelf de kloof moeten dichten. Dat doen we al actief, bijvoorbeeld door de inzet van pensioenambassadeurs. We doen het ook door alert te zijn op veranderingen in de levenssfeer of werksituatie van onze deelnemers. Denk aan ziekte, ontslag of scheiding. Zo’n live event, zoals dat heet, kan een aanleiding zijn voor financiële problemen.