Een vriendin vertelde hem in die periode over een baan bij het gevangeniswezen als geestelijk verzorger. Niet iets waar hij in eerste instantie warm voor liep. “Ik ben een vrije jongen. Maar ik ben toch gaan kijken. Het was enerzijds fantastisch. Ik hoorde spannende verhalen en ik kon mensen houvast bieden in moeilijke tijden. Het was een mooie baan, maar het was ook zwaar.”

Na pakweg 10 jaar brak het moment aan om weer een pauze in te lassen en tot rust te komen. Deze keer wees de bisschop in zijn gemeente hem op de mogelijkheid om aan de slag te gaan bij Defensie. “Hij vertelde dat ze bij Defensie op zoek waren naar geestelijk verzorgers. Toen ben ik stage gaan lopen bij de Luchtmobiele Brigade.”

Vervolgens werkte hij op verschillende locaties voor Defensie. Het werken met jonge mensen vindt hij fijn. Dit houdt hem scherp. Toch gaat hij over ruim een jaar stoppen. Pieter mocht kiezen: op zijn 60e of zijn 62e met Functioneel LeeftijdsOntslag (FLO). “Het voelt dubbel. Ik heb het erg naar mijn zin op het werk. Maar aan de andere kant denk ik: het is mooi geweest. Het is heel intensief. Luisteren is voor een geestelijk verzorger meer dan een gesprekje voeren. Het is ook bezig zijn met levensvragen en de betekenis van je bestaan.”

Toch kan hij het luisteren niet loslaten. Ook na zijn pensioen zal Pieter gesprekken blijven voeren. Hij wil zijn vrijwilligerswerk voor Nederlandse gedetineerden in buitenlandse gevangenissen zelfs wat uitbreiden. “Het klinkt misschien wat zwaar als ik zeg dat het mijn anker is. Maar ik wil er zeker mee doorgaan en zo mogelijk nog iets vaker naar de VS reizen.”

Het is pakweg 16 jaar geleden dat Pieter via de Stichting Epafras voor het eerst in contact kwam met Nederlandse gedetineerden in de VS. Deze stichting staat wereldwijd Nederlandse gevangenen bij. Het werk van justitiepredikant Joop Spoor, de oprichter van Epafras, sprak hem aan. “Die man deed fantastisch werk.”

Pieter vliegt nog altijd 2 keer per jaar voor 2 tot 3 weken naar de VS. Hij bezoekt Nederlandse gevangenen (in de regio) van Boston tot Noord-Carolina. Het gebied dat hem werd toegewezen. Voor het gevangenispersoneel is hij ‘the guy from Holland’. Per keer bezoekt hij zo’n 15 gevangenen. Een van de Nederlandse gedetineerden bezoekt hij al 16 jaar. Dan ontstaat er een band.

Het gaat de Nederlandse geestelijk verzorger niet om de reisjes, maar om het doel. “Het is mijn roeping om deze mensen terzijde te staan. Ik heb mazzel gehad in het leven. Als ik een ander kan bijstaan, dan doe ik dat graag.”

Het idee dat hij in 2025 met vervroegd pensioen gaat, begint langzaam in te dalen. “Als ik erover nadenk, dan heb ik best veel gegeven. Dat ik binnenkort iets terugkrijg, vind ik daarom aardig. ABP voorziet daar netjes in.”

In de jaren dat hij als freelancer werkte, heeft Pieter geen pensioen opgebouwd. Maar hij is tevreden over wat hij straks gaat ontvangen. Tot zijn 67e krijgt hij een militaire aanvulling (FLO-uitkeringen). Daarna AOW en pensioen van ABP. Hij vertelt een helder beeld te hebben wat hij gaat ontvangen.

Pieter doet dit werk vrijwillig. Hij levert er zijn vakantiedagen voor in. Alleen de onkosten voor zijn reizen worden vergoed. En ook al weet Pieter zeker dat hij zich blijft inzetten voor Nederlandse gedetineerden in het buitenland, staat hij ook open voor nieuwe dingen. “Ik heb het idee dat dit nog niet het einde is. Ik heb het gevoel dat er nog iets op me afkomt. Ik heb geen actieve droom. Maar het verhaal gaat door. Dat voel ik.”