“Dat is een bewuste keuze”, legt Jeanne uit. “Het eerste half jaar nadat we met pensioen waren hebben we in en om het huis klussen gedaan. Ik kwam tot meer verdieping in mijn hobby’s schilderen, keramiek en bloemschikken. En we zijn ook heel actief in de toneelvereniging van Sint Michielsgestel. We namen bewust de tijd om te kijken wat wij wilden.

Mensen vragen je dan al snel voor bestuurstaken. Dat is vrijwilligerswerk waarbij je toch gebonden bent. Als je dat doet, is het niet vrijblijvend. We besloten dat we graag bezig wilden blijven. We zoeken voldoening in alles wat we doen. Maar we willen geen rompslomp meer.”

Ze hadden allebei veel plezier in het werken met kinderen. Jeanne :“ Door middel van observatie van het spelende kind stelde ik het spelniveau vast. Op spellen in de winkels staat altijd een leeftijd. Maar als je kinderen (met een verstandelijke beperking) geen spelmateriaal aanbiedt op het juiste niveau, dan is de kans op overvraging groot. Als het spelniveau van het kind duidelijk was, kon ik de ouders en groepsleiding adviseren welk spelmateriaal ze het beste konden aanbieden. En vanaf daar steeds een stapje hoger, door samen te spelen met verschillend spelmateriaal. Die ontwikkeling van kinderen is zo leuk en creatief. Dat was mooi om te zien!”

Jos: “Ik vond het heel mooi dat ik als leraar kon bijdragen aan het geluk van een kind. Soms had je kinderen waarbij hun hele leven lang al hulpverleners over de vloer kwamen. En dat je zo’n kind/jongere dan kunt laten ervaren wat hij wél kan. Jongeren die dan een relatie krijgen, een gezinnetje stichten, hun plek in de maatschappij vinden en soms zelfs een eigen bedrijf starten.”

Jos en Jeanne helpen op het Koning Willem I College in Den Bosch bij simulaties. Als Jos hierover praat komt de leraar weer in hem naar boven. “We spelen dan een klant aan wie de leerlingen iets moeten uitleggen. Of een patiënt in een bed die niet zelfstandig kan eten of tandenpoetsen. Zo heb ik ook wel eens iemand moeten spelen met Down of autisme. Die ziektebeelden herkende ik nog vanuit mijn werk. De docent beoordeelt het, maar vraagt ook om onze ervaring. Werken met jongeren is zo levendig. Zo’n school bruist van de energie.”

Jeanne: “En wij leren er ook veel van. Ik speelde een keer klant voor een architectenopleiding. Zij moesten mijn wensen uitwerken. Wat er allemaal bij komt kijken om een kavel goed in te richten! Zoiets maak je anders nooit mee.”

Ook het mystery shoppen staat in het teken van acteren en leren. Het paar krijgt de opdracht om naar een winkel te gaan en dan te informeren, iets te kopen of te ruilen. De verkoper weet niet dat hij met twee toneelspelers van doen heeft in opdracht van de persoon die hem of haar getraind heeft.

Jos: “Wij letten dan op hoe die persoon eruit ziet, of hij ons goed adviseert, of hij goed doorvraagt, hoe hij de band opbouwt, etc. Na afloop worden wij geïnterviewd.”

Jeanne: “We zijn nog nooit door de mand gevallen. Maar als er drie Brabanders achter elkaar in Amsterdam in de winkel stappen, kan dat natuurlijk opvallen. Dan moeten we improviseren. We dekken ons dan in met: we logeren bij vrienden of we zijn op vakantie. Dat moet je wel paraat hebben.

Je weet nooit wat je kunt verwachten. Soms stappen ze op je af met de directe vraag: ‘Komt u kijken of komt u kopen?’. En je hebt er natuurtalenten bij. Die geven je zo’n goed gevoel dat je echt iets wílt kopen. Geweldig! Van zo’n opdracht maken we vaak meteen een gezellig dagje uit!”

Tot rust komen de Van Alebeken in andermans huis. Dat klinkt heel raar, maar niet als je bedenkt dat zij daar tijdelijk hun intrek nemen op verzoek van de eigenaar. Jos: “Vaak zijn het grote huizen. Mensen willen niet dat de woning te lang onbewoond is. Bijna altijd passen we ook op de huisdieren van de eigenaren. Daar ga ik vaak een dik boek lezen of foto’s sorteren. Onze fietsen gaan mee. Deze zomer hebben we op die manier de omgeving verkend van Assen, Maarssen en Veldhoven.”

Jeanne: “Het geeft ons veel voldoening. De dynamiek houdt ons scherp. Je blijft alert en je hebt een doel. Je krijgt er ook veel voor terug. Toen ik werkte dacht ik nooit aan de toekomst. Maar als je 70 bent, ga je anders over het leven denken. Mensen vallen weg in je omgeving. Bij de overlijdensadvertenties staan steeds vaker leeftijdsgenoten. Pensioen is een heerlijke tijd. Je kunt alles doen, maar het loopt terug. Dat voel je.”

Jos: “We willen de actieve jaren benutten nu onze gezondheid het nog toelaat. Reizen deden we altijd graag. Maar als je vraagt of wij nu nog een bucketlist hebben? Nee, daar zit ’t hem niet in. Dingen zijn ook goed zoals ze nu zijn. We krijgen straks een derde kleinkindje. Dat is ook weer enorm genieten. En genieten, dát is nu het belangrijkste.”

Bent u (of kent u) ook iemand bij wie de geraniums geen water krijgen, doordat u het veel te druk heeft met genieten van het leven? Dan zijn we heel benieuwd naar uw verhaal. Stuur ons een e-mail en mogelijk nemen we contact met u op voor een interview. We stemmen uw verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van ABP.nl.