“Elke film is een kapstok voor avontuur. Max Havelaar was een fantastisch project. Dat was meteen ook mijn langste film. Ik heb daar 4 maanden voor in Indonesië gezeten. Ciske de Rat was ook leuk om te doen. Maar ik vind het acteren zelf veel interessanter dan het eindresultaat. Er gaan een paar jaar overheen voordat ik naar mezelf kan kijken. Dat duurde bij Max Havelaar zeker 6 jaar. Toen een van mijn zoons jong was, kwam hij thuis van school en vroeg hij of het klopte dat ik acteur was. Dat had hij op school gehoord. Toen ik dat bevestigde, vroeg hij: maar waar zijn die films dan? We keken daar thuis gewoon niet naar.”

“Ik zit sowieso elke ochtend een uurtje met een kop koffie op het terras van Café Kobalt in Amsterdam. Dan schuift de eigenaar speciaal voor mij de luifel uit, zodat ik geen duivenkak op mijn hoofd krijg. Hij noemt dat ‘De meter voor Peter’, haha. Op het terras begin ik aan mijn huiswerk. Dat kan een script zijn voor een film of serie, maar ook een project voor de Peter Faber Stichting. Verder maak ik elke dag een nieuw schilderij, altijd met vrolijke kleuren. Die schilderijen zijn mijn vitaminepillen, daar krijg ik energie van. Het acteerwerk vlecht ik daar tussendoor. Zo heb ik net een film opgenomen op het Franse eiland Réunion, in de Indische Oceaan.”

“Die stichting hebben we 15 jaar geleden opgericht voor de jongeren in Tuindorp Oostzaan. Dat is de wijk in Amsterdam-Noord waar ik zelf ben opgegroeid. We willen die jongeren iets geven dat ik zelf in mijn jeugd heb gemist. Zoals trots, zelfvertrouwen en de ontdekking dat je meer kunt dan je denkt. Onze missie is om iedereen van destructieve energie te laten overstappen naar creatieve energie. Ongeacht afkomst, achterstand of beperking. Dat doen we met creatieve projecten.

Niet lang na de start van de stichting vroeg toenmalig burgemeester Eberhard van der Laan of we die creatieve projecten ook in de gevangenis konden doen. Daar zijn we toen ook mee begonnen. Komend voorjaar starten we met een nieuw project voor gedetineerden. Dat duurt 3 maanden. Zij kunnen zich daarvoor inschrijven. En inschrijven betekent ook 3 maanden echt in actie komen. Ze gaan rappen, fotograferen, schilderen en verhalen schrijven. Het is heel intensief. Zo’n project is een kapstok om de verhalen van de gedetineerden te horen en ze te helpen. We willen hen voorbereiden op het leven buiten de gevangenis. Zodat ze hun weg weer vinden in wonen, werken en in de liefde.”

“Het geeft mij veel energie en voldoening. Ik kan aan de jeugd en de gedetineerden doorgeven wat ik zelf heb ontdekt en wat goed voor mij werkt. En ik kan hun meegeven dat ze een toekomst hebben, ook al hebben ze een rotjeugd gehad of geen opleiding gevolgd. Hun leven is de moeite waard. Dat is het tegenovergestelde van wat de broeders vroeger tegen mij zeiden op school.”

“Leven is vreugde, leven is plezier. Dus waarom zou ik niet meer actief zijn op mijn 79ste? Ik bepaal hoe ik me voel, ik bepaal of ik in actie kom. Niet het weer, niet andere mensen. Mijn lijf is mijn voertuig en ik ben de baas. Mijn hart is de motor, mijn longen zijn de brandstof en mijn verstand is de TomTom. Die bepaalt mijn gedrag. Geluk béstaat niet, geluk óntstaat. Dus kom in actie en blijf in actie. Dan is het leven leuk!”

“Ik vind pensioen een verschrikkelijk woord. Als je dood gaat, ga je pas met pensioen. Niet eerder. Je lijf en je hart gaan niet met pensioen. Je hart gaat niet ineens rustiger kloppen als je stopt met werken. Je moet je hele leven leuke en nuttige dingen doen, niet alleen aan het einde. En proberen plezier te hebben in je werk. Zelf ga ik nooit met pensioen.”

“Geniet van de pot met geld die je hebt gespaard, maar blijf leven. En als je echt geen plezier hebt in je werk, dan heb je als het ware bijna de finish gehaald. Ben dan voorzichtig en start op tijd met leuke hobby’s. Ineens niks doen, is een breuk. Je kunt wel 6 weken niks doen, dat is een soort vakantie. Maar je pensioen duurt veel langer. Dus zet die interesses nu al in gang. Anders wordt je pensioen een keiharde overgang die leegte kan opleveren.”