Jacinta startte als receptioniste bij Roda JC. Uiteindelijk werd ze directielid Algemene- en Personeelszaken. Dat ging niet zomaar. Ze werkte op verschillende afdelingen van financiën tot commercie. En leerde zo alle facetten van de organisatie kennen. “Een voetbalclub is een passievol bedrijf”, vindt Jacinta. “Als de club op zondag verloren heeft, dan is de maandag minder leuk. Een van de mooiste momenten was toen Roda JC in de laatste minuten van de wedstrijd niet degradeerde. Dan gaat de euforie door het hele bedrijf. In een voetbalbedrijf zijn veel pieken en dalen. Dat creëert een familiegevoel onder collega’s.” 

Jacinta zegt geen verstand van het voetbalspel te hebben. Maar wel van het regelwerk dat daarbij komt kijken. “Voor een wedstrijd moeten er allerlei zaken zijn afgestemd met tegenspelende partij. In een vergadering bespreken de spelende clubs het volgende: busvervoer, maaltijden, bezoekersaantallen, begeleiden van spelers, veiligheid, etc. Ook worden de veiligheidsrisico’s samen met brandweer, politie en ambulance in kaart gebracht.” 

Doordat Jacinta 30 jaar bij Roda JC werkte zijn Jos en hun kinderen als vanzelfsprekend voetbalfans. Onlangs zijn zij nog naar een wedstrijd van de Kerkraadse club geweest.

Jos werkte zijn hele loopbaan in het onderwijs en zelfs nog na zijn pensioen. 15 jaar werkte hij als basisschooldocent, hierna werd hij directeur van de basisschool en groeide uit tot regiodirecteur van een onderwijsstichting. Hij haalt voldoening uit anderen stimuleren om het beste uit hunzelf te halen. “Of het nu gaat om een leerling, leerkracht of directeur. De basis om iemand verder te helpen in zijn of haar ontwikkeling is bij iedereen hetzelfde. Het gaat om het volgende stapje vooruit”, legt Jos uit.

Het werk als regioschooldirecteur combineerde hij zeven jaar met zijn werk als gemeenteraadslid. Jos wilde niet langer aan de zijlijn staan maar zelf actief zijn op het politieke speelveld. Campagne werd er ook gevoerd, zo hing zijn poster op borden aan de lantaarnpalen. Momenteel is Jos nog altijd betrokken bij de verkiezingen, maar nu als vrijwilliger bij een stembureau. Op een verkiezingsdag controleert hij of alle papieren van de stemgerechtigden correct zijn. Zo’n dag vliegt voorbij. Het leuke aan het werk is dat hij allerlei bekenden uit de buurt tegenkomt. Jos vertelt: “Een andere vrijwilliger bleek om de hoek te wonen, dat smeedt meteen een band.”

Jos is ook vrijwilliger bij stichting Onderwijsondersteuning Zieke Leerlingen. Hij geeft les aan basisschoolkinderen die door een langdurige ziekte niet meer naar school kunnen. Op dit moment geeft Jos 2 keer per week les aan een leerling met een tumor in de hypofyse. Het mooie aan dit werk vindt hij de relatie hij met een kind opbouwt. “Op een gegeven moment is een kind blij dat ik langskom. Zeker wanneer de leerling langzaam de lesstof begrijpt. Dan vind ik het heel dankbaar werk. Ik houd er een goed gevoel aan over”, vertelt Jos.

Ook Jacinta doet waardevol vrijwilligerswerk. In een advertentie las ze dat het hospice vrijwilligers met een luisterend oor zocht. Ze reageerde op het bericht en kon al snel aan de slag. De beginperiode was heftig. Jacinta luisterde vooral naar de verhalen van cliënten. Inmiddels voelt ze zich vrijer om met mensen te praten en durft ze wat meer vragen te stellen. Soms vraagt iemand om vastgehouden te worden. “Tijdens het vasthouden vroeg een vrouw of ik haar nog steviger wilde vastpakken. Het is echt heel warm en dankbaar werk.”

Een dag in het hospice is telkens anders. Sommige cliënten verblijven er dagen, anderen weken en sommigen maanden. Jacinta maakte een aantal keer mee dat cliënten weer opbloeiden door de goede verzorging en persoonlijke aandacht die zij kregen. Maar 3 maanden is de maximumtijd om in een hospice te mogen blijven. In dat geval gaat die persoon naar een andere afdeling of naar het verzorgingstehuis. Door de gesprekken en intieme momenten in het hospice bouwt ze een relatie met de cliënten op. Soms heeft ze de behoefte om deze ervaringen op te schrijven. Dat doet ze voornamelijk voor zichzelf. Maar een enkele keer deelt ze haar verhaal met Carend, dat is een website voor iedereen die met palliatieve zorg bezig is. 

Door hun vrijwilligerswerk zien Jos en Jacinta wekelijks dat het leven eindig is. Daar staan ze meestal niet te lang bij stil. “Je doet automatisch dat waar je vindt dat je kracht ligt. En er is geen mooier gevoel dan iets betekenen voor een ander”, vertelt Jacinta.

Bent u (of kent u) ook iemand bij wie de geraniums geen water krijgen, doordat u het veel te druk heeft met genieten van het leven? Dan zijn we heel benieuwd naar uw verhaal. Stuur ons een e-mail en we nemen contact met u op voor een interview. We stemmen uw verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van ABP.nl.