Ans had al 2 bestuursfuncties naast haar werk. Ze was al lid van de Raad van Toezicht bij Cultura Nova, een cultuurfestival in Heerlen, en voorzitter van Mosa Lira, een koepel voor basisonderwijs in Maastricht.
Na haar pensioen kwamen er daar nog 5 bij: voorzitter van vrouwenorganisatie ZijActief Limburg (met 67 afdelingen in Limburg), lid van de Klimaatraad namens de onderwijspartijen in Nederland (van middelbare school tot universiteiten), Raad van Advies van de openbare Tapijntuin in Maastricht, Raad van Advies van Sociaal Centrum Eijsden en voorzitter Raad van Toezicht van het Samenwerkingsverband Passend Onderwijs voor Midden-Limburg.
Ans: “Niet alle functies zijn even intensief, maar ik probeer ze wel allemaal professioneel en verantwoordelijk in te vullen. Bij bijna alle vrijwilligersbanen zeggen ze vooraf: dat kost je een halve dag per week. Mijn ervaring is dat je eerder uitkomt op 2-3 dagen per week.”

“De Klimaatraad bijvoorbeeld is intensief. Mijn voorganger stopte, want hij was er te veel tijd aan kwijt. Onderwijspartijen willen meer doen op het gebied van duurzaamheid en biodiversiteit. Samen met hun managers kijken ze daarnaar binnen het onderwijs in de breedste zin van het woord. Denk aan een beter binnenklimaat en manieren om energie te besparen. De meeste jongvolwassenen zijn ook bezig met dit onderwerp. Ik reis hiervoor nog vaak naar Den Haag en Utrecht en hier op mijn bureau liggen stapels nota’s. Ik vind het belangrijk dat je niet denkt: ‘het zal mijn tijd wel duren’. De transitie kost ons moeite, maar ik geloof er wel in.”

“Culturele evenementen moeten vaak hard werken: voor budget, voor een mooie programmering, voor voldoende vrijwilligers. Hun activiteiten zijn van groot belang voor een regio. Cultureel, maar ook economisch. Het is dan heel spijtig als festivals moeten stoppen vanwege geldproblemen of een tekort aan vrijwilligers of bestuurders. Als samenleving is het belangrijk om dit te behouden. Dat is voor mij een belangrijke trigger om dit te doen.”

“Maar vrijwillig is niet vrijblijvend. Als het misgaat – en dat heb je niet altijd in de hand – moet je er ook staan om te zorgen voor een passende oplossing. Dus bestuursfuncties zijn geen plekjes waar het alleen maar leuk is. Je moet wel aan bak. Maar dat vind ik niet erg. Integendeel. Ik wil mijn hersens blijven gebruiken. Toen ik stopte, miste ik de inhoud van mijn werk enorm.”

Ans’ pensioen ging vorig jaar in op haar AOW-leeftijd. Dat een logisch moment gezien haar leeftijd, maar ook voor de organisatie. Als bestuurder van het CITAVERDE College (vmbo en mbo) in Limburg was ze nauw betrokken bij de vorming van een nieuwe organisatie door een fusie.

Maar het was ook een vervelend moment: midden in coronatijd. Een verre reis naar Nieuw-Zeeland ging daarom niet door. En die was juist gepland, zodat ze kon ‘afkicken’ van het werk

“Ik tuinier graag. Dat is een fijne afwisseling als je veel bestuurswerk doet. Plantjes verzorgen en kweken is dan heel fysiek en concreet. Wandelen doe ik ook graag. Maar toen tijdens corona tuinieren en wandelen het enige was, vond ik er al snel niets meer aan om met pensioen te zijn. Ik heb altijd een volle agenda gehad en die was plotseling leeg. Nu volg ik digitaal nog wekelijks colleges bij de universiteit van Leuven. Je wilt op de hoogte blijven van wat er speelt. Want als je dat laat versloffen, doe je straks helemaal niets meer.”.

Ans wilde altijd al graag studeren. En dat in een tijd waarin dat helemaal niet gewoon was voor een vrouw. “Dat is toch niet nodig voor een meisje”, kreeg ik wel eens te horen. “Ik maakte de pedagogische academie af, werkte in Rotterdam en Maastricht in het opbouwwerk en onderwijs. Binnen de Belastingdienst pakte ik organisatie- en advieswerk op en was ik nauw betrokken bij omscholingsprojecten. Ik ben altijd blijven studeren. Naast mijn werk maakte ik een doctoraal organisatiekunde af in Utrecht. Ook deed ik een MBA in Amerika.”

“ABP meldde na onderzoek dat vrouwen vaak minder pensioen hebben. Ik herken het patroon voor mijn generatie. Op een reünie was ik de enige die nog werkte en carrière had gemaakt. Als bestuurder heb ik me ervoor ingezet om de verschillen in beloning te corrigeren. Verder moeten we als samenleving zaken regelen, zoals goede kinderopvang. Het blijft natuurlijk uiteindelijk een keuze van mensen zelf hoe ze het regelen.”

“Mijn man is 7 jaar ouder dan ik. Toen hij met pensioen ging, kreeg ik de vraag: stop jij nu ook? Nou, ik dacht het ff niet! Dat automatisme heeft me verbaasd. Het is goed om vooraf na te denken over de start van je pensioen als je veel in leeftijd verschilt. Maar een persoonlijke afweging: wat wil je nog in je werk en wat wil je nog samen?”

“Ondertussen zijn we nog steeds niet in Nieuw-Zeeland geweest. Wel in andere landen. Verre reizen blijf ik speciaal vinden. De cultuur is daar heel anders. Dan zie je ook hoe goed we het hier hebben. Doordat ik nog verantwoordelijkheid op me heb genomen kunnen we niet, zoals sommige andere gepensioneerden, inpakken en wegwezen. Als ik een maand weg ga, moet ik wat regelen. Maar ik vind dat geen probleem. Geraniums? Daar kies ik dus niet voor.”

Bent u (of kent u) ook iemand bij wie de geraniums geen water krijgen, doordat u het veel te druk heeft met genieten van het leven? Dan zijn we heel benieuwd naar uw verhaal. Stuur ons een e-mail en mogelijk nemen we contact met u op voor een interview. We stemmen uw verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van ABP.nl.