Op de atletiekbaan gaan de series sprint van start. Zes deelneemsters uit verschillende landen schieten uit de startblokken. Op één na. Lisa Johnston uit Engeland (foto) rent met een prothese en houdt de rest niet bij. Maar zij krijgt het grootste applaus. En bij de finish wordt niet de winnares, maar zij als eerste geïnterviewd. Echter, pas nádat ze door haar tegenstanders warm omarmd is.

Ook dát zijn de Invictus Games. Meedoen is belangrijker dan winnen. Als daarna ook nog een ‘lang zal ze leven’ door de speakers klinkt voor de 12-jarige dochter van de Nederlandse atleet Danielo Mercera is de sfeer compleet.

Voor de wedstrijden heb je een kaartje nodig. Maar je kunt gratis het terrein met activiteiten op. Zomaar naar binnen lopen is er niet bij. Eerst online aanmelden, daarna een ID-check en als laatste een tassencontrole. De gefronste wenkbrauwen hierover worden al snel glad gestreken als de bezoekers horen dat dit te maken heeft met de veiligheid van prominenten. Zoals initiatiefnemer Prins Harry van de Invictus Games, die zich vrij onder het publiek en deelnemers mengt.

Vrijwilligster Sandra Lof uit Amsterdam laat vol trots een foto zien van Harry en zijn vrouw Meghan. De foto is van dichtbij genomen: “Ze lopen rond. Je ziet aan de fotografen waar ze zijn”, zegt ze vrolijk. De vrijwilligers herken je aan hun knalgele shirtjes. Onder hen ook veel medewerkers van Defensie die zich hebben aangemeld om een dag mee te helpen. Lof: “Om 5.00 uur moest ik op. Maar dat had ik ervoor over om hier te zijn.”

Behalve gele shirtjes, zie je ook veel oranje shirtjes, Duitse sjaaltjes en Canadese en Amerikaanse vlaggen. Op de wandelpaden hoor je Engels, Nederlands, Duits, maar ook Roemeens, Noors en Oekraïens. Het Oekraïense team is bij de openingsceremonie warm onthaald. ‘Echt een kippenvel-moment’, zo beschrijven mensen het die in het publiek zaten.

De Oekraïense bezoekers die we in het park ontmoeten, hebben het gisteravond via internet gezien. Daarom zijn ze vandaag hier. Ivan: “Het doet ons goed om te zien dat we niet alleen zijn. We zijn hier, maar in gedachten zijn we daar. We hebben allemaal nog familie thuis. Je maakt je elke dag zorgen. Nu willen we er even uit zijn en onze landgenoten aanmoedigen.”

De Duitse familie van één van de deelnemers houdt de televisie zoveel mogelijk uit deze dagen. Anoniem vertelt de partner: “Mijn man kan de stress van de oorlogsbeelden uit Oekraïne niet aan. Hij wil alles weten. Maar de nachtmerries zijn het ons niet waard.”

Ook Australiër Lenny Redrose houdt de televisie liever uit. Maar dan om corona. Hij is het nieuws over de pandemie helemaal zat. In Melbourne hebben ze door corona 9 maanden in lockdown gezeten. Twee uur per dag mochten ze de deur uit. Hoe bereid je je dan voor als je meedoet met maar liefst 4 sporten: rugby, basketbal, indoor-roeien en wielrennen?

“De Invictus Games gingen niet door in 2020. Dat vond ik psychisch erg moeilijk. Je bereidt je erop voor en dan moet je, uiteindelijk, 2 jaar wachten. Ik bleef thuis veel trainen, maar de trainingen voor de teamsporten lagen helemaal stil. Dan mis je je vrienden enorm. Ik had nog het geluk dat ik in een rolstoel zit. Dus als ik ga wandelen, heb ik toch een training voor mijn armen”, merkt hij droogjes op.

“Sporten geeft mij zelfvertrouwen en de Games geven je een doel. Maar het is meer. Tijdens de openingsceremonie hield ik het niet droog. Je leeft met je beperking. Elke dag. Je gaat ervoor. Maar op zo’n moment met zoveel lotgenoten samen, komt alles naar boven.”

“Aan mij zie je direct dat ik niet kan lopen. Andere deelnemers zijn psychisch net zo erg gewond. Alleen aan hen zie je het niet aan de buitenkant. Ik vind het fijn dat je andere deelnemers kunt vragen bij de start: ‘Wat mankeer jij, eigenlijk?’. Dat vraag ik dan ook gewoon”, zegt hij met een ondeugende glimlach.

Voor familie en vrienden van deelnemers en voor bezoekers van de Invictus Games heeft de organisatie een breed programma opgezet. Er zijn allerlei spelletjes voor kinderen: van handboogschieten tot een mobiel ski-track. Bij verschillende stands kun je informatie opvragen. Denk aan het Veteranen Instituut of KNGF Geleidehonden. Maar er zijn ook nieuwe initiatieven, zoals Dare to stand. Dat is een inzamelingsactie voor (oud-)soldaten met PTSS.

Defensie heeft veel materieel opgesteld. Er staat een rij om plaats te nemen in de cockpit van een F35. Kinderen maken gebruik van de virtual reality brillen bij de Koninklijke Marechaussee. De IT’ers van JIVC (Joint Informatievoorziening Commando) laten hun robots door de tent rollen. Ook is er informatie over thema’s als cyber warfare en duurzaamheid.

Edwin Leidelmeijer geeft uitleg bij het prototype van een elektrische quad met mobiele zonnepanelen. “De Landmacht ontwikkelt dit samen met het bedrijven. Een elektrisch voertuig is niet alleen duurzaam, het is ook veiliger. Want het maakt minder lawaai en je bent niet zo snel te zien op warmtescans. Ook heeft het minder onderhoud nodig.”

“We zijn nu aan het kijken hoe we de accu sneller kunnen opladen. Met de zonnepanelen komen we nog niet zo ver. Maar misschien lukt dat wel met een vliegwiel. Helaas gaan de ontwikkelingen niet zo snel. De eisen zijn hoog bij Defensie. Het moet goed werken in alle temperaturen, het mag niet te zwaar zijn en het moet robuust zijn. Daarmee bedoel ik dat het ook moet werken als het van een vrachtwagen valt.”

“Maar het mooie is: als iets voor Defensie ontwikkeld is, kun je het in het bedrijfsleven vaak ook goed gebruiken.”

Zijn collega van het Korps Mariniers even verderop kijkt toe hoe een paar kinderen enthousiast in het gepantserde rupsvoertuig Viking kruipen. Hun ouders roepen dat ze voorzichtig moeten zijn. Maar de marinier stelt ze lachend gerust: “Laat maar klimmen. Ze kunnen niets kapot maken, dit materiaal is allemaal ‘hufterproof’.”

Hij vertelt dat veel mensen graag willen weten hoe het is om ín zo’n rupsvoertuig te zitten: “Zelfs een vrouw van in de 70 met haar nieuwe heup wilde even op de bestuurdersstoel gaan zitten. Alles kan, hoor! De sfeer is hier mooi. Mensen zijn op hun gemak. De neuzen staan allemaal dezelfde kant op.”

De gemoedelijke sfeer is in de gametent overigens wel ver te zoeken. Een episode van Counter Strike nadert de ontknoping. Twee teams van 5 jongens en mannen zweten om hun team virtueel te laten winnen. Op het podium aangemoedigd door de organisatie en hun militaire ‘teamcaptains’. Meedoen is belangrijk. Maar op deze plek van de Invictus Games gaat het toch echt om het winnen.