Bij ABP bouwde ze veertig jaar geleden een bescheiden deel van haar pensioen op. Die korte periode als secretaresse op een mavo was echter wel bepalend voor haar verdere carrière. ‘Toen kwam ik erachter dat ik met jongeren wilde werken. Hun oprechtheid, zeggen waar het op staat. Dat spreekt me aan. In gesprekken die ik met hen had ontdekte ik ook dat er veel beschadigde jongeren rondlopen die niet altijd worden gehoord. Zij konden wel een extra zetje gebruiken.’ 

Carin wilde die groep kwetsbare jongeren graag helpen. Ze volgde diverse opleidingen tot psychotherapeut. Daarna volgde een drukke en gevarieerde loopbaan in de psychotherapie. Ze had drie verschillende banen: als therapeut in een instelling voor jongeren met gedragsproblemen en een lichte verstandelijke beperking, als supervisor van studenten psychotherapie en als therapeut in haar eigen praktijk.

Als gepensioneerde wilde Carin het wat rustiger aan gaan doen, maar helemaal afscheid van haar vak nemen kwam niet in haar op. ‘Ik had voor mezelf besloten dat ik ging stoppen met de directe begeleiding van cliënten. Dat vraagt emotioneel best wat van je. Daar wilde ik het stokje graag overgeven aan de jongere generatie.’ Niet lang nadat ze bij de instelling met pensioen ging, deed ze haar eigen praktijk van de hand. 

Het begeleiden van studenten psychotherapie was echter nog wel een taak die Carin zichzelf zag blijven doen. Geen direct contact meer met cliënten, maar een functie waarin ze toch haar kennis en ervaring kon overdragen. Toen de opleiding waarvoor ze werkte vroeg of ze op freelance basis nog wat supervisieklussen wilde blijven doen, hoefde Carin niet lang na te denken.

Denk tijdig na over wat je na je pensionering wilt gaan doen, kan ze iedereen adviseren. ‘Er zijn altijd manieren te bedenken waarop je kennis en ervaring nuttig gebruikt kunnen worden. Bespreek dat ook met je werkgever. Het heeft mij een mooie dagbesteding gegeven.’ 

Haar werk als supervisor wisselt ze af met vrijwilligerswerk: het ontvangen van bezoekers van theater Bellevue. ‘Theater is een grote liefhebberij van mij. Ik heb ze gewoon gebeld om te vragen of ze nog vrijwilligers nodig hebben. Nu verricht ik wat hand-en-spandiensten en kan ik als dank gratis voorstellingen zien. Wat wil je nog meer? Gelukkig dat na de lockdown het theaterleven weer langzaam op gang begint te komen.’ 

Al heeft corona haar wel geleerd dat het leven niet altijd volgepland hoeft te worden om haar een voldaan gevoel te geven. ‘Ik ben nooit gewend geweest om niks te doen. Nu het leven noodgedwongen ook voor mij even heeft stilgestaan, ben ik erachter gekomen dat een rondje wandelen met de hond of me verliezen in een mooi boek ook heel bevredigend kan zijn. Nee, over dat zwarte gat maak ik me totaal geen zorgen.’

Dit artikel kwam tot stand met hulp van de Vrijwilligers Centrale Amsterdam, onderdeel van de landelijke koepel van vrijwilligerscentrales.