Danielo Mercera liep PTSS op in Afghanistan. Daar was hij in 2008 actief als infanterist van de Luchtmobiele Brigade tijdens Task Force Uruzgan. Dit was de Nederlandse militaire operatie in de Afghaanse provincie Uruzgan tijdens de Afghaanse oorlog. “Na terugkomst in Nederland had ik voor mijn gevoel nergens last van. Het bekende verhaal eigenlijk; ik zat in de ontkenningsfase”, geeft Danielo aan. “Op een gegeven moment merkten mensen om mij heen dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik wist geen raad met mezelf en functioneerde niet meer goed in het dagelijks leven. Het gevolg was dat ik me ziek meldde bij Defensie en de medische molen inging. Ik kreeg therapie en ben aan mezelf gaan werken. Na meerdere sessies met een psycholoog en veel rust ging het langzaam beter. Ik begon weer zin in het leven te krijgen. Ik dacht: ik doe ertoe, ik mag er zijn, mensen houden van mij.”

In 2013 ging het zo goed dat Danielo wilde re-integreren. Buiten zijn werk zocht hij weer de spanning op. Dit betekende onder meer dat hij ging snowboarden, skaten, rotsklimmen en motorrijden. Danielo: “Door die hobby’s voel ik dat ik leef. Ik heb de adrenaline nodig.” 

Helaas raakte hij dat jaar betrokken bij een ernstig motorongeluk. Hij brak zijn rug. Weer volgde een lange revalidatieperiode, deze keer in het Militair Revalidatie Centrum in Doorn. “Ik kwam opnieuw in een diep dal terecht, maar werd daar gelukkig heel goed begeleid. Ook moest ik mijn lichaam opnieuw leren kennen. Mijn voordeel was dat ik altijd sportief ben geweest. Daardoor ging mijn fysieke herstel sneller dan verwacht.”

Na zijn revalidatie ging Danielo aan de slag als VIP-chauffeur bij de Defensie Verkeers- en Vervoersorganisatie (DVVO) in Den Haag. Deze baan heeft hij nog steeds. Als chauffeur vervoert hij onder meer generaals van Defensie en buitenlandse delegaties. Bij DVVO leerde Danielo zijn collega Paulus Mathijssen kennen. “Hij is een echte atleet”, aldus Danielo. “Paulus heeft in het verleden deelgenomen aan de Nederlandse kampioenschappen atletiek. Ook heeft hij goud gepakt op de 100 meter sprint tijdens eerdere edities van de Invictus Games. 

Ergens in 2019 zat ik niet zo lekker in mijn vel. Daarom stelde Paulus voor om een keer met hem te gaan hardlopen. Lekker het hoofd leegmaken. Na een aantal sessies zag hij dat ik heel goed kan sprinten. Daarom heeft hij me voorgedragen voor de Invictus Games. Ik word emotioneel als ik denk aan wat Paulus voor mij heeft betekend. Hij kent mijn verhaal, weet waar ik doorheen ben gegaan. Hij heeft mij zover gekregen om deel te nemen aan de games. ‘Dit gaat jou helpen om bepaalde dingen te verwerken’, zei hij. Paulus is nog steeds mijn atletiektrainer. Ik ben hem eeuwig dankbaar.”

Danielo neemt komende week deel aan de 100 meter sprint, de 200 meter sprint en de 4 keer 100 meter estafette. Daarnaast zit hij in het zwemteam. Hij doet mee aan de 50 meter vrije slag en misschien ook nog aan de 4 keer 50 meter estafette. Elke dinsdag traint hij met het Nederlandse team. “Zwemmen ligt me goed, dat heb ik vroeger veel gedaan. Atletiek was 3 jaar geleden volledig nieuw voor mij. In het begin zag het er niet uit; ik beheerste de techniek nog niet. Maar ik vind het geweldig om te doen en ik leer elke week nieuwe dingen.”

Zijn deelname aan de Invictus Games betekent veel voor Danielo. “Het is zó fijn om samen met lotgenoten te kunnen sporten! Tijdens mijn revalidatieperiodes voelde ik me vaak alleen. Mijn familie en vrienden wisten niet wat ik doormaakte. Militairen onderling weten dat wel. Wij praten anders met elkaar, voelen elkaars pijn en leren van elkaar. Door het contact met lotgenoten ben ik me ook steeds meer bloot gaan geven. Door mijn PTSS durfde ik niet te praten over wat ik voelde. Ik hield een masker op. Ik ben een militair, dus ik moet sterk zijn: dat is wat ik geleerd had. Ik ben dankbaar voor de contacten met de andere deelnemers. Dit traject heeft me nu al veel gebracht, terwijl de games nog niet hebben plaatsgevonden.”

Familie en vrienden zijn een belangrijk onderdeel van het re-integratieproces. Daarom mogen zij deel uitmaken van de delegatie die deelneemt aan de Invictus Games. Danielo neemt zijn vrouw en 2 dochters mee naar Den Haag. “Mijn dochters zijn mijn poppetjes; zij zijn heel speciaal voor mij”, zegt hij. “Toen mijn oudste dochter werd geboren, was Defensie mijn leven. Ik was volledig gefocust op mijn werk en mijn gezin kwam op de tweede plaats. Daardoor was ik er niet vaak voor haar. Onze band is toen flink beschadigd. Door alle ellende die ik heb meegemaakt en de geboorte van mijn jongste dochter, is er een knop omgegaan. Ik koester mijn gezin nu veel meer. Zij verdienen mijn liefde en aandacht het meest. Mijn oudste dochter heeft dat de eerste jaren gemist, maar zij krijgt nu alle liefde van me. Onze band is gelukkig sterk. 

Ik vind het fantastisch dat mijn vrouw en dochters bij de games kunnen zijn. Dan zien ze wat papa doet en wat de deelname mét papa doet. Ze zien mijn emotie, en dat is prima. Heel lang heb ik alles lopen onderdrukken, maar dat doe ik niet meer.”

Over de Invictus Games 2020
De Invictus Games gebruikt de kracht van sport om (voormalig) militairen te helpen bij hun herstel. En om meer begrip en respect te krijgen voor deze mensen, die hun land dienen of hebben gediend. Vanaf aanstaande zaterdag gaan 500 deelnemers uit 16 verschillende landen 10 sporten beoefenen: atletiek, gewichtheffen, handboogschieten, indoorroeien, Land Rover Driving Challenge, rolstoelbasketbal, rolstoelrugby, wielrennen, zitvolleybal en zwemmen. Deze editie vindt plaats in Den Haag en duurt van 16 tot en met 22 april.