Herinneringen aan het moment dat voor altijd haar leven veranderde, heeft ze niet. Maar het moment staat wel in haar geheugen gegrift vanwege de gevolgen. Op 19 mei 2003 reed Maaike van haar werk naar huis. De lerares op een lagere school in Almere raakte om onduidelijke redenen van de weg. Ze hoorde later dat het een eenzijdig ongeval was geweest en dat er geen getuigen waren. “Door het ongeluk ben ik arbeidsongeschikt.”
Ze was pas 23 jaar oud en nauwelijks 9 maanden aan het werk in de onderbouw van een lagere school toen ze in coma raakte door het ongeluk. Maaike had er net 7 jaar studeren opzitten. Eerst volgde ze de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk (SPW) en daarna ging ze naar de PABO. “Ik wilde lerares worden. Daar lag mijn hart.”
De droom om les te geven aan jonge kinderen werd ruw verstoord. Maaike lag bijna 4 weken in coma en verbleef een paar maanden in het VU medisch centrum in Amsterdam. Daar was ze met een traumahelikopter naartoe vervoerd op 19 mei 2003. Na haar verblijf in het ziekenhuis ging ze naar een revalidatiecentrum in het Noord-Hollandse Huizen. Daar komt ze vandaan en daar woonde haar familie. De periode van herstel kon beginnen. Ze leerde weer lopen, praten, fietsen. “Alles eigenlijk. Ik heb weer zoveel moeten leren.”
Maaike ging met stapjes vooruit doordat ze allerlei therapieën volgde: fysiotherapie, ergotherapie en nog veel meer. Ze kreeg begeleiding van psychologen, psychiaters en (andere) medici. Daarna maakte ze de overstap naar een polikliniek in Den Dolder met de specialisatie begeleiding van patiënten met niet-aangeboren hersenletsel. Het lukte haar zelfs om weer rijles te nemen en weer auto te rijden. Maar de moeheid bleef.
De psycholoog vertelde haar dat ze moest leren accepteren dat er beperkingen voor haar zouden blijven. Dat de moeheid bijna zeker niet zou verdwijnen, ook al probeerde ze zich daaraan te ontworstelen. Maaike probeerde ook weer een paar uur te werken. Maar dat werd haar gewoon te veel. Het lukte niet. “Mijn leven is omgegooid. Ik kan niet meer werken. Ik heb het geprobeerd.”
Maaike is nu 42, ook al vertelt haar lichaam haar eigenlijk altijd dat ze zo’n 40 jaar ouder is. “Ik doe weinig op een dag. ’s Morgens laat ik de hondjes 2 keer kort uit. ’s Middags zit ik alleen maar. Door de moeheid kan ik het ook niet aan om zelf kinderen te krijgen.”
Er klinkt verdriet door in haar stem als ze zegt dat ze geen leuk leven heeft door het ongeluk. Dat ze veel beperkingen ervaart: geen werk en geen kinderen. Ze zegt wel veel steun te krijgen van haar man met wie ze anderhalf jaar geleden trouwde. “Daar bof ik mee. Ik hoop dat ik gelukkig mag blijven met mijn man. En ik hoop dat ik lichamelijk niet te veel achteruitga de komende jaren.”
