‘Ik woon met mijn vrouw en 2 kinderen in het centrum van Rotterdam. We hebben bewust geen auto. Niet alleen omdat we eigenlijk alles op de fiets of met het ov kunnen bereiken, maar ook uit principe. We wonen vlak achter het Centraal Station. Met de trein zijn mijn vrouw en ik binnen een uur op ons werk, in Amsterdam en Tilburg. En in de trein kun je dan nog wat werken. Die enkele keer dat we écht een auto nodig hebben, lenen we er een.’

‘Eerlijk is eerlijk: vroeger, voordat de kinderen er waren, vlogen mijn vrouw en ik soms de halve wereld over voor een vakantie. We zijn in Zuid-Afrika en Australië geweest. Nu heb ik daar toch moeite mee. Vliegschaamte? Wel een beetje, ja. Ik vind het niet goed meer te verantwoorden. Op dit moment vieren we onze vakanties, vooral voor de kinderen, heel burgerlijk, in huisjes op vakantieparken. En we hebben het geluk dat mijn schoonouders een huisje hebben in België. Voor mijn werk vliegen doe ik ook niet snel meer. Ik ben vroeger wel eens vanuit Zwitserland naar IJsland gevlogen om daar 8 minuten op een congres te spreken. Waanzin natuurlijk! Veel congressen zijn tegenwoordig prima online te volgen. Dus nu woon ik die vanachter mijn laptop bij.’

‘Ik koop zo min mogelijk kleding. Vooral omdat ik niets met kleding heb en niet van shoppen houd. Natuurlijk is het fijn als kleding verantwoord gemaakt is, maar eerlijk gezegd let ik daar niet op. Als ik een paar schoenen heb dat prettig zit, dan koop ik meteen twee extra paar om er maar weer tijdje vanaf te zijn.’

‘Wij doen iets er tussenin. Van de 7 dagen eten we, denk ik, 2 keer vis, 2 keer vegetarisch en 3 dagen vlees. De vleesloze dagen zijn er meer voor onze gezondheid en om de kinderen toch wat groente te laten eten. Die zijn namelijk gek op van die vegaburgers. Een biefstukje kan ik zelf echt wel waarderen. Maar natuurlijk zou het fijner zijn als het niet van een koe af komt. Daarom ben ik ook benieuwd hoe het kweekvlees en de vleesalternatieven zich gaan ontwikkelen.’

‘We wonen in een appartement met een vereniging van eigenaren. Dat maakt het lastiger om zonnepanelen te plaatsen. Het kan wel, maar het is veel gedoe. In plaats daarvan beleg ik het geld dat ik maandelijks overhoud in duurzame-energieprojecten. Ik heb geld in aandelen in waterstof en investeer via crowdfunding in zonnepanelen en windmolens. Het zijn kleine bedragen. Ik doe het ook meer voor het goede gevoel: de rente op zo’n project is vaak lager dan de inflatie nu. Dus eigenlijk verlies je erop. Het is ook niet zonder risico. Ik heb wel eens geïnvesteerd in de getijdeninstallatie in de Oosterschelde stormvloedkering. Die ging helaas failliet en toen kon ik fluiten naar mijn 1.000 euro. Tja, zo gaat het soms. Ik beleg ook in Shell. Mijn rendement op die aandelen beleg ik in duurzame-energieprojecten.’

‘Ik begrijp het signaal dat ABP wil afgeven door niet meer te beleggingen in producenten van fossiele energie. Maar inhoudelijk slaat het fonds de plank mis, vind ik. We gebruiken nog steeds veel olie en gas en zullen dat ook nog wel even blijven doen. Dat stopt niet als ABP zich daaruit terugtrekt. Welke beleggers komen daar nu voor in de plaats? Die hebben waarschijnlijk een stuk minder op met duurzaamheid en dan stijgt de uitsloot uiteindelijk juist. Ik zou zeggen: vind je dat een bedrijf niet snel genoeg gaat, stap er dan uit en investeer in een concurrent die wel stappen maakt. Dan geef je de bedrijven die duurzamer willen worden een steuntje in de rug. Ik ben overigens wel voor duurzaam beleggen. Als pensioenfonds heb je een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Niet alleen zorgen voor een goed pensioen, maar ook voor een leefbare wereld.’