‘Maak gebruik van de arbeidskracht van vitale gepensioneerden.’ Die oproep deed de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) vorig jaar aan werkgevers en pensioenfondsen. Uit onderzoek van dit adviesorgaan bleek dat het aantal gezonde gepensioneerden de komende 20 jaar fors gaat stijgen. Veel gepensioneerden van ABP kiezen nu al ervoor om actief te blijven tijdens hun pensioen. Wat drijft hen om niet ‘achter de geraniums’ te gaan zitten? In de serie ‘Hoezo Geraniums?’ gaan we op zoek naar het antwoord.
Door een bijzondere regeling van toenmalig minister Johan Remkes, kon Joop Aarts al op zijn 56ste met pensioen. Hij had de laatste 15 jaar als milieu-inspecteur gewerkt bij het ministerie van VROM en vond het tijd om zijn energie te stoppen in zijn vele hobby’s: tennissen, motorrijden, ballonvaren en vooral klussen en reizen. ‘Maar toen ik in het eerste jaar een nieuwe vijver en een nieuw terras had aangelegd, en op vakantie was geweest naar Zuid-Afrika en New York, was ik wel klaar met alle vrije tijd’, aldus Joop. ‘Bovendien werkte mijn vrouw nog als verpleegkundige, dus ik was overdag alleen thuis.’
Joop gaf links en rechts aan dat hij op zoek was naar leuk vrijwilligerswerk, waarop een kennis voorstelde om het te proberen als ambulancechauffeur van de huisartsenpost in Etten-Leur. ‘Hoewel dat om een parttime baan ging, dus geen vrijwilligerswerk, leek het me een mooie uitdaging’, geeft Joop aan. ‘Ik volgde trainingen en opleidingen en werd aangenomen.’
En toen ging er een wereld open voor Joop. ‘Als je nooit in de zorg hebt gewerkt, heb je een beperkt beeld van hoe mooi dat werk is. Het is keihard werken, maar je krijgt zóveel terug van mensen voor wie je iets kunt betekenen. Ik heb een enorme bewondering gekregen voor huisartsen. Zij hebben veel parate kennis en dragen een enorme verantwoordelijkheid, omdat ze snel diagnoses moeten stellen. Door het werk bij de huisartsenpost ben ik in aanraking gekomen met veel verschillende mensen en leefsituaties. Dat was heel leerzaam. Het heeft mijn beeld van de samenleving verruimd.’
Toen Joop 67 werd, moest hij verplicht met pensioen. De tweede keer in zijn geval, en deze keer was hij er niet blij mee. ‘Ik had best veel opleidingen gevolgd om dit werk te kunnen doen en ik haalde de jaarlijkse bijscholingen met gemak. Bovendien vond ik het hartstikke leuk werk. Dan voelt het niet goed als je puur op basis van je leeftijd eruit moet.’
Joop wilde sowieso niet achter de geraniums gaan zitten en ging op zoek naar een nieuwe uitdaging. ‘Via de huisartsenpost waren we een keer bij mensen geweest die enthousiast vertelden over een wensreis naar zee van een uitbehandelde patiënt. Het leek mij mooi om als chauffeur dat soort reizen te begeleiden. Toen ik me meldde bij WensAmbulance Brabant, werd ik direct aangenomen. Eerst moest ik een aantal ritten meekijken bij een andere chauffeur en ik moest ook een speciale rijtraining volgen. Een wensambulance bestuur je namelijk totaal anders dan een gewone ambulance. Er is geen haast bij een wensreis en die mensen hebben vaak veel pijn. Je moet daarom rustig rijden, zodat zij kunnen genieten.’
Na zijn eerste wensreis als chauffeur was Joop helemaal verkocht. ‘Je bent een flink deel van de dag met elkaar onderweg. Daardoor bouw je toch een bepaalde relatie op met de patiënten en hun reisgezelschap. Ze willen nog 1 keer iets speciaals doen, wat mooie gesprekken op gang brengt. Ik heb veel ouderen vervoerd, maar bijvoorbeeld ook een vader van in de 30 die met zijn 2 zoontjes een laatste keer naar de Efteling ging. Dat is heftig om mee te maken. Ik kan daardoor enorm relativeren sinds ik dit werk doe.’
Zolang Joop lichamelijk gezond is, wil hij dit werk blijven doen. Al heeft ook de WensAmbulance Brabant een maximale leeftijd voor chauffeurs. Joop: ‘Die is 75 jaar. Dat betekent dat ik nog maximaal 4 jaar mag rijden. Ik kan leven met die leeftijdsgrens, want er komt veel verantwoordelijkheid kijken bij dit werk.’
De Stichting WensAmbulance Brabant kan wel wat publiciteit gebruiken, merkt Joop. ‘We kunnen veel meer wensen vervullen dan we momenteel doen. Als ik over dit werk vertel, hoor ik regelmatig mensen zeggen: hadden we dat maar geweten. Dat vind ik heel jammer. WensAmbulance Brabant verzorgt het vervoer en de professionele begeleiding. Het kost niets en er is geen wachtlijst, maar de mensen moeten wél weten dat we er zijn. De mogelijkheden zijn bijna onbeperkt. Afscheid nemen van je paarden, je vroegere werkkring of geëmigreerde familieleden, nog 1 keer naar zee, zweefvliegen, een voetbalwedstrijd van je favoriete club bezoeken: het kan allemaal. We kunnen mensen in de laatste fase van hun leven nog zoveel moois bieden!’
Joop wil 1 tip meegeven aan mensen die bijna met pensioen gaan of net met pensioen zijn gegaan: ‘Zoek een bezigheid die totaal anders is dan de baan die je had. Ga aan de slag en verruim je blik. Dat geeft voldoening en een ruimere kijk op mensen en op de wereld. Het verrijkt je leven.’
Meer informatie over wensreizen vindt u op www.wensambulancebrabant.nl.
Bent u (of kent u) ook iemand bij wie de geraniums geen water krijgen, doordat u het veel te druk heeft met genieten van het leven? Dan zijn we heel benieuwd naar uw verhaal. Stuur ons een e-mail en we nemen contact met u op voor een interview. We stemmen uw verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van onze website.
