Met pensioen gaan: de een droomt ervan en de ander wil er liever nog niet aan denken. Welke keuze maken bekende Nederlanders? In deze serie laten we ze aan het woord. In deel 2: omroep MAX-baas en presentator Jan Slagter.

Jan Slagter is al jarenlang het gezicht van omroep MAX. Hij richtte de omroep zelf op, in 2002. Sinds die tijd heeft omroep langzaam de huiskamers in Nederland veroverd. Programma’s als Heel Holland Bakt en We zijn er Bijna! worden al lang niet meer alleen door ouderen bekeken.

Omroep MAX laat ouderen zien die nog midden in de samenleving staan. Is dat de kracht van de omroep?

‘Dat denk ik wel. Wij waren de eersten die lieten zien dat ouder worden echt niet alleen kommer en kwel is. Ik kan me nog herinneren dat mijn oom en tante 65 werden en hand en hand het bejaardenhuis binnenliepen ‘want er was een plekje vrijgekomen en hun tijd zat er toch op’. Dat is nu wel anders. Ouderen zijn actiever dan ooit. Ik vind het fantastisch om te zien dat mensen van 70-80 gewoon genieten van het leven. Het is ook de aantrekkingskracht van een programma als We zijn er Bijna!, over een groep ouderen die in campers door Europa trekken. Die levenslust spreekt mensen aan. Als je gezond bent en je niet wakker hoeft te liggen over je financiën is er nog heel veel van het leven te maken. Maar natuurlijk sluiten we bij MAX ook onze ogen niet voor de vervelende gevolgen van het ouder worden.’

Hoe denkt u zelf over oud worden? Laatst werd u 67.

‘Toen ik 65 werd, begon ik opeens allerlei post van het pensioenfonds en over mijn AOW te krijgen. Dan denk je: ‘Ja verdorie, da’s waar ook, ik ben 65.’ Nu ben ik 67, maar zo voel ik me helemaal niet. Ik voel me nog net zo als op mijn veertigste. Het besef dat ik destijds 65 werd, heeft me wel laten nadenken over wat ik nog wilde.’

En, wat wilt u nog?

‘Er zit ook aan deze baan een eindigheid. Ik denk dat ik nog 2 à 3 jaar doorga. Maar het kan ook best zijn dat ik over 1,5 jaar stop hoor, als ik het niet meer leuk vind. Die luxe heb ik gelukkig. Ik ben al met wat dingen gestopt. Zo richtte ik ooit een verpleeghuis op, verpleeghuis Ben Oude NijHuis. Dat heb ik nu overgedragen aan Stichting Aafje omdat ik toch ben gaan inzien dat ik langzaam wat moet afbouwen. Aan het idee dat het een keer afgelopen zou zijn, moest ik zeker een jaar wennen. Ik hou van mijn werk. Maar nu het besef is doorgedrongen dat het binnenkort stopt, heb ik er vrede mee.’

Hoe ziet u uw pensioen voor zich?

‘Ik heb een boot en daarmee vaar ik bijvoorbeeld naar de Loosdrechtse Plassen, daar ontmoet ik soms Jeroen Pauw en Sybrand Niessen, waarbij de boot meer stilligt dan dat we echt varen. Maar het lijkt me wel wat om straks wat meer te varen. Bijvoorbeeld naar Friesland. Wat ik straks krijg aan pensioen? Geen idee. Natuurlijk zal het een stap terug zijn. Ik krijg sowieso minder AOW omdat ik in het buitenland heb gewoond. Maar van wat ik aan pensioen heb verzameld kan ik best aardig leven.’

Jullie besteden bij Omroep MAX veel aandacht aan pensioen, is dit iets wat jullie kijkers bezighoudt?

'Ja, het is een van de onderwerpen waar we de meeste mail over krijgen. Onze kijkers hoorden hun leven lang dat hun pensioen waardevast was. Als dan uiteindelijk blijkt dat dit toch niet zo is, dan is er veel teleurstelling en frustratie. Ik begrijp dat wel. Kijk, ik heb straks niets te klagen. Maar ik krijg ook mails van mensen die moeten rondkomen van een klein pensioen. 1 miljoen mensen leven op of onder de armoedegrens. Daar maak ik me best zorgen over. Wij kijken daarom kritisch naar pensioenfondsen. Dat betekent niet dat we tegenover ze staan. We willen juist met ze samenwerken om tot een oplossing te komen. En we willen dingen goed uitzoeken. Er komt nu een nieuw pensioenstelsel aan waarvan bijna niemand echt weet hoe het eruit gaat zien. Ik wil dat wij gaan vertellen hoe dat in elkaar zit en de voor en nadelen zo benoemen dat iedereen het snapt en zich er een mening over kan vormen.’

Hoe zou u zelf het pensioenstelsel verbeteren?

‘Dit is een geweldige tijd, maar ik mis weleens de solidariteit van vroeger. Mensen keken toen meer naar elkaar om. Dat zou ik graag ook zien van een pensioenfonds. Ik zou het zelf helemaal niet erg vinden om bijvoorbeeld 15% van mijn pensioenuitkering af te staan aan de groep gepensioneerden die het minder breed heeft. Ik kan het missen. En met mij veel anderen. Maak zo’n solidariteitspotje mogelijk. Verder zie ik dat er een grote kloof is tussen de gepensioneerden en het fonds. Die zou je als fonds moeten dichten. Trek het land in, geef mensen meer inspraak. Dan krijg je vanzelf meer begrip voor wat je doet.’